Ik versta het niet dat NF daar meteen weer staat te zingen bij een tegengoal.
Precies of ze hebben het niet gezien dat we achter staan.
[Supporters] Blue Army / Blues FCB
-
vanGentmaarvoorClub
- Basisspeler
- Berichten: 1750
- Lid geworden op: 13 jul 2016, 22:44
Re: [Supporters] Blue Army
't gaat er gewoon over dat we die kwekkers meer eer aandoen dan ze verdienenPica schreef: Ik vind het nog steeds te gek voor woorden dat we hierover vallen.
Cinema publiek is geen probleem
Een soms stille noord (perceptie vanuit de oost) is ook geen probleem
Een soms stille oost is geen probleem
Anti buffalo: ola zekers!
Zing dat tijdens een match tegen Gent of zo, maar is toch niet relevant in een match tegen Eupen
Re: [Supporters] Blue Army
Altijd en overal anti buffalo 
Re: [Supporters] Blue Army
Zo krijg je de perceptie dat je meer met een andere ploeg bezig bent dan met uw eigen ploeg.Pica schreef: Altijd en overal anti buffalo
Supporters zouden pro brugge liederen moeten zingen in het brugge stadion, niet anti-buffalo. Tenzij we tegen Gent spelen dat is iets anders natuurlijk.
Re: [Supporters] Blue Army
Die staan dan ook wel vaker met hun rug naar het veld.Bosko schreef: Ik versta het niet dat NF daar meteen weer staat te zingen bij een tegengoal.
Precies of ze hebben het niet gezien dat we achter staan.
Re: [Supporters] Blue Army
Club zou ook iedere match moeten dominerenBlueJedi schreef:Zo krijg je de perceptie dat je meer met een andere ploeg bezig bent dan met uw eigen ploeg.Pica schreef: Altijd en overal anti buffalo
Supporters zouden pro brugge liederen moeten zingen in het brugge stadion, niet anti-buffalo. Tenzij we tegen Gent spelen dat is iets anders natuurlijk.
De beste spelers kopen
CL overwinteren
Beker winnen
Dat allemaal met geil voetbal en met een ploeg die altijd de juiste mentaliteit voor de dag legt.
Ik wil die pillen ook gast
Re: [Supporters] Blue Army
Of ze doen het opzettelijk (die NF gasten) om de ploeg extra te steunen in een moeilijk moment?
For the Good of the Game? For the Love of the Many!
Re: [Supporters] Blue Army
Was toch ook mijn idee.Fire schreef: Of ze doen het opzettelijk (die NF gasten) om de ploeg extra te steunen in een moeilijk moment?
#hetishierbeter
Re: [Supporters] Blue Army
Terecht dat er eindelijk wat "protest" tegen komt.
Re: [Supporters] Blue Army
Is ook altijd de sterkte geweest van het FCB-publiek: tandje bij op de moeilijke momenten.Fire schreef: Of ze doen het opzettelijk (die NF gasten) om de ploeg extra te steunen in een moeilijk moment?
Probleem bij NF is dat ze het echt niet aanvoelen. Komt veel te geforceerd over imo.
Na een tegengoal is het idd geen natuurlijke reactie om direct een liedje in te zetten.
Voor de rest van het stadion is er een kleine vonk nodig op het veld om de boel in brand te zetten.
Op een moeilijk moment in een match een geslaagde tackle zien uitvoeren en dan de oerkreten van de tribune horen rollen, dat is Jan Breydel.
Dat is voor mij ook veel echter en intenser. Love it!
Re: [Supporters] Blue Army
De Noord Boven die na de tegengoal of na een gemiste kans de 'Come on Bruges' inzette... Duizend keer krachtiger en mooier dan het artificiële NF-sfeertje. Knap wat NF doet hoor, daar niet van, zonder hen zou het vaak te stil zijn in het stadion. Maar anderzijds... Zonder hen was er ook sfeer vroeger. Veel liever de oprechte/gemeende aanmoedigingen uit de Oost bvb. NF voelt het idd niet aan en is idd te artificieel. Persoonlijk vind ik het ook opvallend dat als de Noord Boven een song inzet, dat dat ineens een veel groter deel van het stadion in actie zet en in no time de NF overstemt. Zegt genoeg. NF is een constante waakvlam, het is de Oost beneden of de Noord boven die voor de échte sfeer zorgen.
EDIT/ Of dat is toch mijn perceptie.
EDIT/ Of dat is toch mijn perceptie.
Re: [Supporters] Blue Army
GILLES D. - OOG VOOR DETAIL
Reeds van toen ik nog een kind was, kon ik me al spelend opjagen wanneer bepaalde details niet goed zaten. Een spelend kind, dat is fantasie. Dat beweegt zichzelf voort in een bijeen gefantaseerde wereld waarin hij of zij, naargelang de spelsituatie, meestal een zeker beroep uitoefent dan wel als superheld de wereld behoedt van alle onheil. En toen reeds, waren ze voor mij zo belangrijk …, die details. Spelen, dat was het immers voor de grote mensen. Voor mij was het bittere ernst. Het moest net als écht zijn. En hoe kan het nu net als écht zijn, als die details niet goed zitten?
Don Diego de la Vega op TV z’n metamorfose naar Zorro zien maken, waarbij hij een soort zwarte bandana met ooggaten over gans z’n hoofd trok als masker, met daarop dan z’n hoed. De ontgoocheling was groot toen ik eindelijk ook zelf een Zorro kostuumpje kreeg. Een gewoon maskertje met elastieken rekkers om over uw hoofd te trekken? Maar dat zouden ze toch onmiddellijk zien dat het niet echt is? Dat het grote, op z’n achterpoten springende zwarte paard in m’n fantasiewereld al achterwege moest blijven, kon ik nog enigszins relativeren. Maar kunnen we er op z’n minst voor zorgen dat het masker goed zit?
Zo rond het vijfde leerjaar, toen m’n fascinatie voor het voetbalgebeuren en vooral Club Brugge in volle bloei stond, trok dat oog voor detail zich ook in die wereld door. En dan meer specifiek in de shirts waarmee de spelers op het strijdtoneel verschenen. M’n kamer hing vol met uit m’n ouders hun ochtendkrant gescheurde knipsels met spelers van Club. Spehar en Stanic waren net weg, het was Gert Claessens die op dat moment m’n aandacht trok. De op dat moment vaak scorende rugnummer 11 kwam je het meest tegen op de tientallen knipsels aan de muur van m’n kamer.
Toen reeds, als twaalfjarig ventje, maakte ik een gedetailleerde analyse van zijn shirt. Het was het seizoen ‘97-’98, Club speelde nog in Adidas shirts met de kop van het toenmalige Gemeentekrediet als hoofdsponsor vooraan. Achteraan stond een grote zwarte print van het Club logo over gans de rug, met daarin het witte rugnummer en erboven de spelersnaam. Onderaan in die geblokte rugnummers van dat seizoen, stond nog voluit ‘adidas’ geschreven. Zo, met kleine letters, nog geen logo met drie strepen. Die nummer 11 van Claessens werd met oog voor elk detail door mij nagetekend op papier, en uitgehangen in m’n kamer.
U merkt het, Zorro had m’n fantasiewereld ondertussen verlaten en werd volledig ingeruild voor voetballers van Club. De tuin van m’n grootouders als een bijeen gefantaseerd Jan Breydelstadion. De paal in de tuin die m’n grootmoeder haar wasdraden omhooghield was de rechter doelpaal, de haag waarin die draden verdwenen de linker. Het in hout aan het huis gebouwde staketsel, waarin de houtblokken voor de open haard lagen te wachten op hun verbranding, was de tribune met supporters. Ik dribbelde er, maakte er wereldgoals en liep er juichend ererondes door het stadion. Mijn stadion.
Eén iets ontbrak nog, een écht Clubshirt om mee te spelen. Toen ik me rond die leeftijd aansloot bij de plaatselijke voetbalploeg kon ik m’n ouders ervan overtuigen dat ik effectief wel zo een Clubshirt nodig had om te gaan trainen. En in die tijden, lang voor de Clubshop de hedendaagse online mogelijkheden bood, betekende dat dus gaan aankloppen bij de plaatselijke sportwinkel. De voetbalshirts van Club Brugge en van die uit Brussel werden er naast elkaar uitgestald. Van Premier League ploegen was er nog lang geen sprake, laat staan van zichzelf topploeg noemende provincieploegjes.
Ik koos uiteraard voor het Blauw-Zwarte thuisshirt en moest nog enkele dagen geduld oefenen voor de bedrukking. Ik koos voor de 11 van Claessens, maar met mijn eigen naam erboven gedrukt. M’n fantasiewereld, weet je nog... Slapeloze nachten, dagen die weken leken te duren. Maar eindelijk was het dan zover, eindelijk mocht ik m’n shirt gaan ophalen. Ik zie de man z’n gezicht nog voor me. “Het is klaar, ik ga het halen”. Hij verdween even langs achter in z’n winkel, en kwam terug binnen terwijl hij het shirt met z’n twee armen gestrekt voor zich uit hield. Eerst de voorkant tonend. Een glimlach maakte zich meester van m’n gezicht.
Toen hij het shirt omdraaide en de bedrukking toonde, werd die glimlach echter snel omgeruild voor een enorme ontgoocheling en ei zo na acute maagzweer. Hij had er namelijk z’n eigen variant van lettertype op gehangen. Geen geblokte 11 met onderaan ‘adidas’, maar een eigen ontwikkelde 11 bestaande uit dunne lijntjes die – bijna tegen elkaar geplakt – een 11 vormden. Beleefd, doch gefrustreerd verliet ik de winkel met het shirt waar ik zo lang naar verlangd had. Thuis volgde nog een tweede ontgoocheling, toen het shirt wijd uitgespreid op m’n bed lag en ik vergeleek met de foto’s uit de krantenknipsels aan m’n muren. Want waar waren die kleine Gemeentekrediet logo’s die de spelers op de mouwen van hun shirts droegen, eigenlijk op mijn shirt gebleven?
Dit overblijfsel uit m’n kindertijd trekt zich vandaag, ondertussen kop 20 jaar later, nog steeds door. Elke zomer opnieuw verlangen naar die nieuwe shirts. Sommigen geven er bij manier van spreken niets om, zolang ze maar Blauw-Zwart gestreept zijn. Voor mij echter is het een jaarlijks uitkijken naar het belangrijkste stukje textiel dat er is. Er is geen periode op het jaar waarbij ik het supportersforum meer afschuim, dan tijdens de weken waarbij het ‘new shirts’ topic hoogtij viert. Telkens weer benieuwd welke details erin gestoken zullen worden, benieuwd naar wat ze dat tikkeltje anders en hopelijk nóg mooier zullen maken dan het jaar voordien. En gelukkig, telkens in de wetenschap dat ze vandaag in de Clubshop gekocht kunnen worden mét alle details, en er bedrukt worden met het échte lettertype.
Mijn gefantaseerde tribunes van weleer werden ondertussen reeds lang geleden afgebroken, m’n nonkel bouwde er zijn huis op. En op een bal trap ik zelf al lang niet meer. Maar elk jaar opnieuw, is het aangekochte Clubshirt even een terugkeren naar m’n fantasiewereld van weleer. Even voel ik me dan weer speler. Nog altijd ga ik erin op. Toen ik recent het nieuwe Macron shirt ontving, stuurde ik prompt een foto met het shirt naar m’n vriendin, voorafgaand door de teasende woorden “Het is zover!!!”. Toen ze de uiteindelijke foto via WhatsApp opende, reageerde ze: “Ik denk altijd dat je de Lotto gewonnen hebt als je zoiets stuurt. Maar ja, voor u is dat een beetje zoals de Lotto winnen he.”, met een breed lachende smiley achter … . Het nieuwe Clubshirt in de Clubshop: € 85. Een vriendin die zich kan inleven in uw fantasiewereld: onbetaalbaar.
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE
Reeds van toen ik nog een kind was, kon ik me al spelend opjagen wanneer bepaalde details niet goed zaten. Een spelend kind, dat is fantasie. Dat beweegt zichzelf voort in een bijeen gefantaseerde wereld waarin hij of zij, naargelang de spelsituatie, meestal een zeker beroep uitoefent dan wel als superheld de wereld behoedt van alle onheil. En toen reeds, waren ze voor mij zo belangrijk …, die details. Spelen, dat was het immers voor de grote mensen. Voor mij was het bittere ernst. Het moest net als écht zijn. En hoe kan het nu net als écht zijn, als die details niet goed zitten?
Don Diego de la Vega op TV z’n metamorfose naar Zorro zien maken, waarbij hij een soort zwarte bandana met ooggaten over gans z’n hoofd trok als masker, met daarop dan z’n hoed. De ontgoocheling was groot toen ik eindelijk ook zelf een Zorro kostuumpje kreeg. Een gewoon maskertje met elastieken rekkers om over uw hoofd te trekken? Maar dat zouden ze toch onmiddellijk zien dat het niet echt is? Dat het grote, op z’n achterpoten springende zwarte paard in m’n fantasiewereld al achterwege moest blijven, kon ik nog enigszins relativeren. Maar kunnen we er op z’n minst voor zorgen dat het masker goed zit?
Zo rond het vijfde leerjaar, toen m’n fascinatie voor het voetbalgebeuren en vooral Club Brugge in volle bloei stond, trok dat oog voor detail zich ook in die wereld door. En dan meer specifiek in de shirts waarmee de spelers op het strijdtoneel verschenen. M’n kamer hing vol met uit m’n ouders hun ochtendkrant gescheurde knipsels met spelers van Club. Spehar en Stanic waren net weg, het was Gert Claessens die op dat moment m’n aandacht trok. De op dat moment vaak scorende rugnummer 11 kwam je het meest tegen op de tientallen knipsels aan de muur van m’n kamer.
Toen reeds, als twaalfjarig ventje, maakte ik een gedetailleerde analyse van zijn shirt. Het was het seizoen ‘97-’98, Club speelde nog in Adidas shirts met de kop van het toenmalige Gemeentekrediet als hoofdsponsor vooraan. Achteraan stond een grote zwarte print van het Club logo over gans de rug, met daarin het witte rugnummer en erboven de spelersnaam. Onderaan in die geblokte rugnummers van dat seizoen, stond nog voluit ‘adidas’ geschreven. Zo, met kleine letters, nog geen logo met drie strepen. Die nummer 11 van Claessens werd met oog voor elk detail door mij nagetekend op papier, en uitgehangen in m’n kamer.
U merkt het, Zorro had m’n fantasiewereld ondertussen verlaten en werd volledig ingeruild voor voetballers van Club. De tuin van m’n grootouders als een bijeen gefantaseerd Jan Breydelstadion. De paal in de tuin die m’n grootmoeder haar wasdraden omhooghield was de rechter doelpaal, de haag waarin die draden verdwenen de linker. Het in hout aan het huis gebouwde staketsel, waarin de houtblokken voor de open haard lagen te wachten op hun verbranding, was de tribune met supporters. Ik dribbelde er, maakte er wereldgoals en liep er juichend ererondes door het stadion. Mijn stadion.
Eén iets ontbrak nog, een écht Clubshirt om mee te spelen. Toen ik me rond die leeftijd aansloot bij de plaatselijke voetbalploeg kon ik m’n ouders ervan overtuigen dat ik effectief wel zo een Clubshirt nodig had om te gaan trainen. En in die tijden, lang voor de Clubshop de hedendaagse online mogelijkheden bood, betekende dat dus gaan aankloppen bij de plaatselijke sportwinkel. De voetbalshirts van Club Brugge en van die uit Brussel werden er naast elkaar uitgestald. Van Premier League ploegen was er nog lang geen sprake, laat staan van zichzelf topploeg noemende provincieploegjes.
Ik koos uiteraard voor het Blauw-Zwarte thuisshirt en moest nog enkele dagen geduld oefenen voor de bedrukking. Ik koos voor de 11 van Claessens, maar met mijn eigen naam erboven gedrukt. M’n fantasiewereld, weet je nog... Slapeloze nachten, dagen die weken leken te duren. Maar eindelijk was het dan zover, eindelijk mocht ik m’n shirt gaan ophalen. Ik zie de man z’n gezicht nog voor me. “Het is klaar, ik ga het halen”. Hij verdween even langs achter in z’n winkel, en kwam terug binnen terwijl hij het shirt met z’n twee armen gestrekt voor zich uit hield. Eerst de voorkant tonend. Een glimlach maakte zich meester van m’n gezicht.
Toen hij het shirt omdraaide en de bedrukking toonde, werd die glimlach echter snel omgeruild voor een enorme ontgoocheling en ei zo na acute maagzweer. Hij had er namelijk z’n eigen variant van lettertype op gehangen. Geen geblokte 11 met onderaan ‘adidas’, maar een eigen ontwikkelde 11 bestaande uit dunne lijntjes die – bijna tegen elkaar geplakt – een 11 vormden. Beleefd, doch gefrustreerd verliet ik de winkel met het shirt waar ik zo lang naar verlangd had. Thuis volgde nog een tweede ontgoocheling, toen het shirt wijd uitgespreid op m’n bed lag en ik vergeleek met de foto’s uit de krantenknipsels aan m’n muren. Want waar waren die kleine Gemeentekrediet logo’s die de spelers op de mouwen van hun shirts droegen, eigenlijk op mijn shirt gebleven?
Dit overblijfsel uit m’n kindertijd trekt zich vandaag, ondertussen kop 20 jaar later, nog steeds door. Elke zomer opnieuw verlangen naar die nieuwe shirts. Sommigen geven er bij manier van spreken niets om, zolang ze maar Blauw-Zwart gestreept zijn. Voor mij echter is het een jaarlijks uitkijken naar het belangrijkste stukje textiel dat er is. Er is geen periode op het jaar waarbij ik het supportersforum meer afschuim, dan tijdens de weken waarbij het ‘new shirts’ topic hoogtij viert. Telkens weer benieuwd welke details erin gestoken zullen worden, benieuwd naar wat ze dat tikkeltje anders en hopelijk nóg mooier zullen maken dan het jaar voordien. En gelukkig, telkens in de wetenschap dat ze vandaag in de Clubshop gekocht kunnen worden mét alle details, en er bedrukt worden met het échte lettertype.
Mijn gefantaseerde tribunes van weleer werden ondertussen reeds lang geleden afgebroken, m’n nonkel bouwde er zijn huis op. En op een bal trap ik zelf al lang niet meer. Maar elk jaar opnieuw, is het aangekochte Clubshirt even een terugkeren naar m’n fantasiewereld van weleer. Even voel ik me dan weer speler. Nog altijd ga ik erin op. Toen ik recent het nieuwe Macron shirt ontving, stuurde ik prompt een foto met het shirt naar m’n vriendin, voorafgaand door de teasende woorden “Het is zover!!!”. Toen ze de uiteindelijke foto via WhatsApp opende, reageerde ze: “Ik denk altijd dat je de Lotto gewonnen hebt als je zoiets stuurt. Maar ja, voor u is dat een beetje zoals de Lotto winnen he.”, met een breed lachende smiley achter … . Het nieuwe Clubshirt in de Clubshop: € 85. Een vriendin die zich kan inleven in uw fantasiewereld: onbetaalbaar.
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE
Re: [Supporters] Blue Army
Die laatste zin is zalig..
Re: [Supporters] Blue Army
JIM NEYT - BARA BARÁ BERE BERÊ
José Izquierdo, je danste, toverde en fladderde de Brugse flanken af. De snelheid waarmee je de tegenstander overklaste was heerlijk om naar te kijken. Momenten waar je op je eentje in de Ghelamco Arena ons op weg zette naar de 14de landstitel. Of die keer te Leicester waar je jouw goal meepikte en er in het Brugse uitvak ‘Izquierdooo Izquierdooo Izquierdooo’ weerklonk zal ik nooit vergeten. We zagen je uitblinken, we zagen je genieten met als kers op de taart je persoonlijke bekroning, de Gouden Schoen. Wat was je trots! Maar je ontwapende gimlach begon de laatste weken trekken van nervositeit te vertonen. Dat is normaal als je in de toekomst een stapje verder wil in je carrière. We zullen je fratsen missen, maar met Emmanuel Bonaventure Dennis staat er een nieuwe publiekslieveling op. Jos, we wensen je alle succes in het verdere verloop van uw carrière!
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE
José Izquierdo, je danste, toverde en fladderde de Brugse flanken af. De snelheid waarmee je de tegenstander overklaste was heerlijk om naar te kijken. Momenten waar je op je eentje in de Ghelamco Arena ons op weg zette naar de 14de landstitel. Of die keer te Leicester waar je jouw goal meepikte en er in het Brugse uitvak ‘Izquierdooo Izquierdooo Izquierdooo’ weerklonk zal ik nooit vergeten. We zagen je uitblinken, we zagen je genieten met als kers op de taart je persoonlijke bekroning, de Gouden Schoen. Wat was je trots! Maar je ontwapende gimlach begon de laatste weken trekken van nervositeit te vertonen. Dat is normaal als je in de toekomst een stapje verder wil in je carrière. We zullen je fratsen missen, maar met Emmanuel Bonaventure Dennis staat er een nieuwe publiekslieveling op. Jos, we wensen je alle succes in het verdere verloop van uw carrière!
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE
Re: [Supporters] Blue Army
FILLOU - VERDIENSTELIJKE GARNALEN
“De Play-Offs stuwen ons voetbal vooruit! Het niveau van de competitie stijgt! Belgische clubs spelen weer een rol van betekenis in Europa!” ’s Lands top-analisten lopen mekaar voor de voeten om de Belgische competitieformule en de gevolgen daarvan op de relevantie van onze clubs in een internationale context te bewieroken. De titelstrijd is ultra-spannend en we hadden vorig seizoen zowaar twee elftallen die overwinterden. De rook van de vreugdevuren aan de Houba De Strooperlaan is zichtbaar tot in West-Vlaanderen.
Misschien is het een beetje een té somber vooruitzicht, maar ik vrees dat er dit jaar meer dan voldoende tranen zullen vloeien om dat vuur te doven. In Oostende konden ze nog enigszins de schijn ophouden tegen Marseille en zich troosten met de gedachte dat ze mooi, frivool en open voetbalden en verdienstelijk ten onder gingen tegen een Franse grootmacht. Dat Marseille kwam gisteren trouwens niet verder dan 1-1 tegen NK Domzale uit Slovenië, of Slovakije whatever. In Gent zijn de zakdoeken nog niet droog na de uitschakeling tegen SCR Altach. Daar in Oostenrijk zijn ze echter nog altijd niet uitgelachen. Zelfs niet na de thuisnederlaag (In Innsbruck, want die jongens hebben eigenlijk zelf geen echt stadion.) tegen Maccabi Tel-Aviv.
En ook in Brugge wordt een duit in het droevige zakje gedaan. Of traanvocht geplengd, zoals je wil. We hebben van een ploeg uit Istanboel waar zo goed als niemand al van gehoord had een toekomstige topper moeten maken, om de “pille” die we er van kregen, te vergoelijken. Istanbul Basaksehir, het speeltje van de lokale despoot, verloor deze week echter wel droog met 1-2 van Sevilla. Wie de wedstrijd tegen AEK Athene tot het einde uitgekeken heeft, is ook niet echt met een goed gevoel gaan slapen. De trotse competitieleider had na een kwartier al makkelijk 0-2 kunnen achter staan en voetbalde in de resterende 75 minuten bijzonder weinig mooie kansen bij mekaar. Volgende week wordt de kwalificatieknoop definitief doorgehakt, maar meer dan waarschijnlijk zijn hier en daar de data van de Europese wedstrijden al als beschikbaar in de agenda’s geschreven.
Resten dus nog de rechtstreeks geplaatsten om de driekleur te verdedigen. Voor Zulte-Waregem zit het daar wel snor want er zijn geen videorefs en Coopman zal mogen meespelen, aldus een moedige Francky Dury. Maar op onze goeie vrienden uit het Brusselse bijvoorbeeld, zit bij de loting iedereen die al één van hun wedstrijden dit seizoen gezien heeft, likkebaardend te wachten. Herman Van Holsbeeck zal wel weer zeggen dat ze voor de tweede plaats gaan, Michel Verscheuren toont zich op twitter meer dan waarschijnlijk rijmend en dichtend heel positief en de pers roemt vooraf het talent van Dendoncker, de looplijnen van Hanni en het inzicht van Kums. Maar als ze veel beter willen doen dan blauwzwart vorig jaar, zal Weiler ook wat extra boterhammen op het menu moeten zetten.
Nee, dat niveau van de Belgische competitie is helemaal niet omhoog. We worden wat overhoop geblazen door prijzen voor onze voetballers die in een volledig op hol geslagen voetbalwereld betaald worden. En ja, het is spannend. Logisch ook als je de voorsprong van het reguliere seizoen halveert net voor de laatste tien wedstrijden. Maar als je het nuchter bekijkt, zijn we gewoon een steeds kleiner wordende garnaal in de grote voetbalzee. De “verdienstelijke” exemplaren tegen Marseille of de buffalo’s in Wembley ten spijt. Dat wordt dus dit weekend focussen op het charmante derbygevoel in Kortrijk.
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE
“De Play-Offs stuwen ons voetbal vooruit! Het niveau van de competitie stijgt! Belgische clubs spelen weer een rol van betekenis in Europa!” ’s Lands top-analisten lopen mekaar voor de voeten om de Belgische competitieformule en de gevolgen daarvan op de relevantie van onze clubs in een internationale context te bewieroken. De titelstrijd is ultra-spannend en we hadden vorig seizoen zowaar twee elftallen die overwinterden. De rook van de vreugdevuren aan de Houba De Strooperlaan is zichtbaar tot in West-Vlaanderen.
Misschien is het een beetje een té somber vooruitzicht, maar ik vrees dat er dit jaar meer dan voldoende tranen zullen vloeien om dat vuur te doven. In Oostende konden ze nog enigszins de schijn ophouden tegen Marseille en zich troosten met de gedachte dat ze mooi, frivool en open voetbalden en verdienstelijk ten onder gingen tegen een Franse grootmacht. Dat Marseille kwam gisteren trouwens niet verder dan 1-1 tegen NK Domzale uit Slovenië, of Slovakije whatever. In Gent zijn de zakdoeken nog niet droog na de uitschakeling tegen SCR Altach. Daar in Oostenrijk zijn ze echter nog altijd niet uitgelachen. Zelfs niet na de thuisnederlaag (In Innsbruck, want die jongens hebben eigenlijk zelf geen echt stadion.) tegen Maccabi Tel-Aviv.
En ook in Brugge wordt een duit in het droevige zakje gedaan. Of traanvocht geplengd, zoals je wil. We hebben van een ploeg uit Istanboel waar zo goed als niemand al van gehoord had een toekomstige topper moeten maken, om de “pille” die we er van kregen, te vergoelijken. Istanbul Basaksehir, het speeltje van de lokale despoot, verloor deze week echter wel droog met 1-2 van Sevilla. Wie de wedstrijd tegen AEK Athene tot het einde uitgekeken heeft, is ook niet echt met een goed gevoel gaan slapen. De trotse competitieleider had na een kwartier al makkelijk 0-2 kunnen achter staan en voetbalde in de resterende 75 minuten bijzonder weinig mooie kansen bij mekaar. Volgende week wordt de kwalificatieknoop definitief doorgehakt, maar meer dan waarschijnlijk zijn hier en daar de data van de Europese wedstrijden al als beschikbaar in de agenda’s geschreven.
Resten dus nog de rechtstreeks geplaatsten om de driekleur te verdedigen. Voor Zulte-Waregem zit het daar wel snor want er zijn geen videorefs en Coopman zal mogen meespelen, aldus een moedige Francky Dury. Maar op onze goeie vrienden uit het Brusselse bijvoorbeeld, zit bij de loting iedereen die al één van hun wedstrijden dit seizoen gezien heeft, likkebaardend te wachten. Herman Van Holsbeeck zal wel weer zeggen dat ze voor de tweede plaats gaan, Michel Verscheuren toont zich op twitter meer dan waarschijnlijk rijmend en dichtend heel positief en de pers roemt vooraf het talent van Dendoncker, de looplijnen van Hanni en het inzicht van Kums. Maar als ze veel beter willen doen dan blauwzwart vorig jaar, zal Weiler ook wat extra boterhammen op het menu moeten zetten.
Nee, dat niveau van de Belgische competitie is helemaal niet omhoog. We worden wat overhoop geblazen door prijzen voor onze voetballers die in een volledig op hol geslagen voetbalwereld betaald worden. En ja, het is spannend. Logisch ook als je de voorsprong van het reguliere seizoen halveert net voor de laatste tien wedstrijden. Maar als je het nuchter bekijkt, zijn we gewoon een steeds kleiner wordende garnaal in de grote voetbalzee. De “verdienstelijke” exemplaren tegen Marseille of de buffalo’s in Wembley ten spijt. Dat wordt dus dit weekend focussen op het charmante derbygevoel in Kortrijk.
MEER BLOGS OP BLUEARMY.BE