JRut schreef: ↑21 mei 2019, 12:06
Officieel afgelopen voor hem.
Een dikke, dikke merci, Ivan. Je kwam toe als nobody, als gigantisch risico, als tussenpaus. Dàt was de algemene teneur bij jouw komst. Je gaat weg als kampioen, vice-kampioen en grondlegger van enkele memorabele prestaties (0-4 op Monaco, 0-4 op Gent, 5-0 thuis tegen mauf, 2-3 op anderlecht na 500 jaar). Je gaat weg als Ivan Leko, gelauwerd ex-trainer en kampioenenmaker van Club Brugge KV. Jouw verdienste, Ivan.
Het ga je goed.
Dit verwoordt het uitstekend.
Ik had trouwens niet het gevoel dat het op was, maar ik weet ook niet wat er speelt in de bestuurs- en kleedkamer.
Clubpolska schreef: ↑21 mei 2019, 18:25
Ik volg Alethio, stomme move om hem kwijt te zijn.
Moeilijk om te zeggen, vind ik.
Zonder dat we alle perspectieven zelf volledig begrijpen, zullen we ook niet verstaan waarom het nu uiteindelijk afloopt.
En het is geen zekerheid dat een eventuele opvolger ook onmiddellijk slechter zal doen. We zullen zien wat de toekomst brengt.
Ivan Leko neemt afscheid van Club Brugge: “De titel had niks veranderd, hoe moeilijk dat ook te snappen is”
Een titel in de voetsporen van Michel Preud’homme, gevolgd door een knappe Champions League-campagne en een strijd om het kampioenschap tot de voorlaatste speeldag. Wat Ivan Leko presteerde met Club Brugge, is zonder meer knap. En toch nam blauw-zwart gisteren afscheid van de 41-jarige Kroaat. “Ik denk dat mensen pas later zullen beseffen wat wij bij Club gedaan hebben”, weet Leko. Tekst en uitleg van de man zelve bij een ogenschijnlijk vreemde beslissing.
Op het ogenblik dat Club Brugge een officieel communiqué opstelt om aan te kondigen dat Ivan Leko wordt uitgewuifd, dwarrelt de Kroaat zelf brasserie De Vogelenzang in Schilde binnen. Vijf minuutjes te laat. “Bij Club had je een boete als je vijf seconden te laat bent. Maar hey, ik ben geen politieman, dat is de politiek van de club, hè”, klinkt het lachend. Een uur lang negeert hij zijn telefoon en stopt hij alleen met praten om aan zijn thee te nippen. Het verhaal begint maandagavond, wanneer hij op het kasteel van Bever bij Bart Verhaeghe wordt ontboden.
Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Een uitgebreid afscheid met een etentje?
“Neen. Dat was ook niet nodig na twee intense jaren.”
Heb je een uitleg gekregen waarom het na twee jaar voorbij is?
“Neen. Ik wil de precieze oorzaak eigenlijk ook niet kennen. Rationeel gezien is er namelijk geen reden. Als trainer bij een topclub moet je resultaten halen, voetbal brengen en spelers beter maken. Dat deden we. Niemand werd twee jaar na mekaar kampioen bij Club in de laatste veertig jaar. Ons voetbal was het beste van de laatste tien jaar. En wat de spelers betreft: daar boekten we nog de grootste winst.”
Jij hebt de kassa doen rinkelen.
“Zo is het. Vorig seizoen kreeg Club 30 miljoen euro in kas door de Champions League. En vergelijk de waarde van de spelers nu met twee jaar geleden. Wesley kon je twee jaar geleden voor 4 miljoen verkopen, nu voor 25.”
Scoort hij daar voldoende voor?
“Hij heeft een zeldzaam profiel dat elke club kan gebruiken. En naar het einde van het seizoen toe scoorde hij al veel meer. Goals waarop we getraind hadden. En hij is niet de enige die in waarde steeg. Limbombe kwam voor 2 miljoen en is verkocht voor 12. Danjuma kostte 2 miljoen, nu 15. Dennis ging van 1 miljoen naar 10, Diatta van 2,5 naar 10, Mechele was niemand, nu een international.”
Krijg je een commissie?
(onverstoorbaar) “Vlietinck, zelfs Rits, die gezakt was naar tweede klasse: zij waren voor dit seizoen niemand. Schrijvers was een talent, maar die jongen zal nu 15 miljoen waard zijn. Of kijk naar Openda. Dat is geen spectaculaire speler, want hij heeft geen dribbel, noch een geweldig schot. Maar altijd zorgde hij voor paniek bij de tegenstander. Hij is de toekomst. Die jongen kan over twee jaar ook 15 miljoen euro opbrengen. Op die erfenis ben ik nog het trotst.”
Waar is het dan toch misgelopen?
“Ik weet het echt niet, dat zweer ik op het hoofd van mijn dochters. Kijk, – en dit is geen cliché – ik ben Verhaeghe en Vincent Mannaert ongelooflijk dankbaar. Ik was twee jaar geleden wellicht pas kandidaat nummer 15, maar je moet ballen hebben om iemand zonder faam te nemen na Preud’homme. Dat was een gok. Jullie lachten er zelfs mee. En toch lieten ze mij twee jaar werken. Daarom vroeg ik niet om de reden. Het was al een tijd duidelijk dat ze afscheid zouden nemen van mij.”
Daar had een titel niets aan veranderd?
“Neen, dat denk ik niet, hoe moeilijk dat ook is om te snappen.”
Wanneer had je door dat het nu einde verhaal zou zijn?
“Het begon al vorige zomer, toen ik geen contractverlenging tekende en naderhand bepaalde zaken las.”
Je bedoelt de berichtgeving dat je een loon zoals Preud’homme of Vanhaezebrouck eiste?
(knikt) “Dat was niet de waarheid en dat stoorde mij wel. Je weet dat ik open ben en je mij alles kan vragen. Kritiek, complimenten, geen probleem. Maar dat? Ik kon mijn contract, dat liep tot 2019, verbeteren. Ik kreeg een beter loon voorgesteld dan voordien, opnieuw tot deze zomer, mét de optie op een bijkomend seizoen als ik bij de eerste drie eindigde. Dat wilde ik niet. Ik wilde een contract dat een sterk signaal gaf. Een seizoen plus een jaar extra, wat is dat? Na een titel is dat toch de verkeerde boodschap? Normaal zeg je na een titel: Hier is een nieuw contract voor twee jaar en is dat op vijf minuten afgehandeld. Dat gebeurde niet.”
“Achteraf bekeken was ik dom. Financieel gezien dan toch. Ik had dat nieuwe contract gewoon moeten tekenen voor het geld. Want ik verdiende dertig procent van het loon van mijn voorganger en ik vroeg het dubbele. Zestig procent dus. Dat is de waarheid. Verhaeghe schrok dat ik niet tekende. Begrijpelijk. Ik was een nobody die zij een kans hadden gegeven. Maar ik gaf hen ook iets en zag nog zeker twee jaar de mogelijkheden om iets neer te zetten.”
Weigerde je dan uit trots?
“Maybe. Misschien ben ik te fier, te dom of te romantisch. Ik voelde het niet. Ik zei aan Bart: Ik hoop dat je op een dag terug naar mij komt. Kom je niet, oké, maar ik blijf even hard werken. Achteraf bekeken was dat het begin van het einde. Tijdens de winterstage in Qatar voelde ik gewoon dat ik aan mijn laatste maanden bezig was.”
Daarom zei je eind maart plots dat je je beslissing had genomen.
“Dat was niet slim van mij. Het was niet mijn plan om dat te zeggen. Maar als je elke dag leest dat er twijfels over jou bestaan, dan laat je je gevoelens even de vrije loop. Iedereen wist nochtans dat ik wilde blijven.”
Vlak na de titel van vorig jaar vernamen we dat Club jou weinig in de weg wilde leggen bij eventuele interesse. Dat kan toch alleen als de relatie met het bestuur nooit optimaal was?
“Ik weet het niet. Misschien dat mensen dachten dat ik altijd ja zou knikken…”
Je weet hoe Preud’homme en Mannaert in hun jaren samen vrienden werden. Jij leek zakelijker.
“Ik ben niet zakelijk, ik ben zelfs heel emotioneel. Maar ik ga je geen pint betalen opdat je me leuk zou vinden. Ik geef je mijn hart, maar ik speel geen spelletjes. Hou je van mij, goed. Doe je dat niet, ook goed. Ik heb mijn ego heel klein gehouden en ik ben altijd heel positief gebleven. Maar uiteraard maak je fouten. Die maakt iedereen. Er was iets mis. Dat was duidelijk. Zeker als je al drie maanden leest over mogelijke nieuwe coaches. Dan is het een eenzame job. Gelukkig had ik een technische en medische staf waarmee de samenwerking top was. Kijk alleen al naar de laatste drie maanden. Mijn sleutelspelers weten het al sinds de matchen tegen Salzburg (in februari, nvdr.), want ik praat met hen. Doorgaans, als bekend is dat een trainer weg moet, stort het in elkaar en win je geen enkele wedstrijd meer. Maar bekijk wat ze dan toch hebben gegeven de laatste maanden. Dat is bijna uniek.”
Hoe bereik je dat?
“Simpel: ik probeer mijn spelers te behandelen zoals mijn dochters. Ze weten dat ik diep van hen hou en er altijd ben voor hen. Dat geldt ook voor mijn spelers. Nooit heb ik naar buiten iets gezegd. Intern wel. En net als mijn dochters wil ik dat de spelers ambitieus zijn. Ik ben hard, maar ook eerlijk. Als je alles geeft, dan ben ik trots. Maar als je gaat wandelen in plaats van lopen, dan zeg ik dat ook. De staf en ik gaven onze energie elke dag door aan de ploeg. Je kan een paar weken teren op je autoriteitals coach, maar spelers moeten je vertrouwen eer ze zich volledig geven. Vorig seizoen moest ik Hans Vanaken, Ruud Vormer en de rest ook overtuigen dat 4-3-3 niet de beste spelwijze was.”
Waarom niet?
“Daar hadden we de ploeg niet voor. In mijn ogen is de beste positie van Hans niet de nummer tien in een 4-3-3. Hij zwerft altijd naar links. Hij is een linksmidden in een 3-5-2. Ik zie Vormer ook niet als een verdedigende middenvelder. Daar heb ik hen van weten te overtuigen. En Hans werd twee keer Profvoetballer van het Jaar én hij won de Gouden Schoen, net als Ruud. Het geloof dat ik in hun ogen las, was top. Ruud is het hart van dit Club en Hans is het brein. Zij zijn de sleutelspelers van deze ploeg. Bovendien had ik vier spitsen: Wesley, Vossen, Dennis en Diaby. Dan was het dom om slechts met één spits te spelen. Daarom speelden we 3-5-2, wat niemand deed in België. Ik zei het al tegen Ruud: Volgend seizoen opnieuw 4-3-3.” (lacht)
Jullie werden vorig seizoen wel Europees uitgeschakeld nadat je switchte naar een 4-3-3 op AEK Athene. Waarom deed je dat dan?
“Iedereen weet dat ik in die match de ploeg niet heb gemaakt. Ik kom daar liever niet op terug. Ik wil dat dit een mooi afscheidsinterview blijft. Jullie kennen de ware toedracht.”
Het was cruciaal om te overleven als trainer dat je je ploeg aanpaste?
“Ja, de druk op mij was enorm groot. En Club had lang succes gehad met die 4-3-3. Maar ik wist dat we in dat systeem geen resultaat zouden halen.”
Daar begon de miserie: je deed vanaf toen je eigen zin. Het was een egoclash met het bestuur.
“Neen, dat was het niet. Eén keer deed ik iets waar ik niet in geloofde, daarna nooit meer. Ik draag de verantwoordelijkheid voor de beslissingen. Dan wil ik dat het mijn eigen beslissingen zijn. Maar Bart, Vincent en ik praatten voortdurend, heel open. Toegegeven, ik zeg niet altijd ja. Wel was ik altijd super soft. Ik zocht geen conflicten. Ik waakte erover dat de sfeer tussen iedereen goed bleef. Dat is nodig om iets te kunnen presteren. Luister, voor een trainer is het makkelijk werken bij Club. Qua structuur en organisatie is Club top in Europa, de nummer één in België. Als coach moet je alleen aan je job denken, de rest is geregeld.”
In het kader van Propere Handen werd je in verdenking gesteld. Speelde dat misschien een rol in de beslissing van Club?
“Ik ben 200 procent zeker van niet. Die twee dagen dat ik werd opgepakt, zijn de twee slechtste uit mijn leven. Dat had een negatieve impact op mijn imago, vooral in het buitenland. Maar de club en de supporters geloven in mij. Op een dag zal de waarheid naar boven komen en zal duidelijk worden dat mijn positie als coach van Club Brugge gebruikt werd voor grotere verhalen. Ik zou nooit iets doen wat het voetbal kan vernietigen.”
De ondervraging draaide niet om matchfixing, wel om financiële malversaties.
“Nooit nam ik zwart geld aan. Maar ik ben geen advocaat of econoom. Als je iemand stuurt om te onderhandelen over je contract, heb je daar vertrouwen in.”
Je doelt op Dejan Veljkovic, je gewezen spelersmakelaar.
“Vijf, zes jaar geleden was hij dat. Niet bij STVV, niet bij Club Brugge. Toen ik bij OH Leuven zat in tweede klasse, waar de contracten tien keer kleiner zijndan in eerste klasse. Ik ben een nobody in dit verhaal. Ik kan iedereen recht in de ogen kijken, ik ben niet bang van de waarheid. Trouwens, zijn spelers kwamen bij mij niet aan de bak. Kostovski niet bij OHL, Bezus niet bij STVV.”
Bij Club stelde u wel Mats Rits op, ook een speler van Veljkovic.
“Ik wist niet eens dat dat zijn makelaar was.”
En Ivan Tomecak dan?
“Speelde die dan? Mijn eigen kind zou niet spelen als het niet goed genoeg was”
Neen, maar het is wel vreemd dat Club Brugge hem überhaupt bij KV Mechelen wegkocht.
(droog) “Mijn macht bij de transfers van Club was min tien.”
Waarom speelde Mats Rits eigenlijk en niet langer Marvelous Nakamba?
“Spelen we in blok, kort op elkaar, dan is Nakamba beter. Als je op het hele veld druk zet, is Rits beter. Ik zeg niet dat Rits een betere speler is. Maar hij is dat wel in ons systeem. In dienst van Vormer en Vanaken ook. Vergelijkbaar met Lior Refaelov vorig seizoen. Topgast, topspeler. Miste vorig seizoen geen enkele training. Maar we wilden druk zetten in Play-off 1 en met Vanaken, Vormer én Refaelov lukte dat niet. We probeerden het, maar we verloren wel elke keer. Dan moet je ermee stoppen. Dit seizoen gingen we in de play-offs all-in en wilden we ook wekelijks druk zetten. Vandaar Rits. Als we ervoor hadden geopteerd om met twee verdedigende middenvelders te spelen, waren Amrabat-Nakamba onklopbaar. Maar dan is er weer geen ruimte voor Vanaken en Vormer. En wie zijn de matchwinnaars bij Club Brugge? Vanaken, Vormer, Schrijvers en Wesley.”
Toch zette je Schrijvers er soms naast.
“Eerlijk, hij verdiende dat niet. Dat zeg ik nu eerlijk. Ik wilde echter evenwicht in het team. Ik vond ons in uitmatchen te soft.”
Sprak je dan met Schrijvers?
“Zeker. Het was pijnlijk voor hem.”
Jelle Vossen zei dat je hem nooit uitleg gaf.
“Dat kan hij zeggen. Maar mijn deur stond altijd open. Als hij iets wilde weten, mocht hij komen. Ik deed dat zelf ook als speler. Emilio Ferrera en Jan Ceulemans bij Club Brugge, Jos Daerden en Aimé Anthuenis bij Beerschot, Peter Maes bij Lokeren: allemaal hebben ze mij over de vloer gekregen toen ik niet in de ploeg stond. Ik wilde een uitleg.”
Zoals Ruud Vormer zijn beklag deed na zijn wissels.
“Ach, Ruud zei niets verkeerds. Hij was niet gelukkig. Nu is hij degene die mij de mooiste berichten stuurt. Daar lag het niet aan.”
Hadden jullie de titel niet gepakt als jullie vanaf de eerste speeldag een goeie doelman hadden gehad?
“Vorig seizoen verloren we meer punten door de doelman. Horvath heeft veel vooruitgang geboekt. Hij heeft punten gepakt ook, hè. Natuurlijk is het met iemand als Simon Mignolet een ander verhaal.”
Club Brugge heeft naar hem geïnformeerd.
“Ja, maar ik wil ook Neymar, hoor. Maar dat kan niet. Letica kon naar Fiorentina en Real Madrid. Dat is een goede keeper, hoor. Hij heeft pech gehad. Volgens mij zijn er vier andere dingen waardoor we geen kampioen zijn geworden. Ten eerste het veld. We speelden drie maanden op een dramatisch veld en verloren tien punten in eigen huis. De tweede reden is de VAR. Neem de wedstrijd tegen Genk. Ik geef toe: na 45 minuten moest het 3-0 staan voor Genk, maar het stond 1-1. Zonder die strafschop tegen verliezen wij nooit in Genk. Dan was er ook die strafschop die we niet kregen op Antwerp en die vreemde afgekeurde goal op Standard... Dan heb ik het alleen nog maar over de play-offs. In de reguliere competitie tegen Gent, tegen Cercle Brugge en op Kortrijk. Dat zijn veel punten, hè. En dan zijn er nog de Champions League en de vele internationals. We verloren thuis drie keer punten na een match in de Champions League.”
En het vierde punt?
“Dat is niet voor de pers. (lacht) Maar ook dat is heel duidelijk.”
Iets persoonlijk? Dat je niet kon functioneren zoals je wilde.
“Neen, ik heb het alleen over feiten. In het voetbal heb je ongeschreven regels en die moet je volgen.”
Kwam het van binnen de club?
“Je hoeft niet aan te dringen, sorry, ik wil niet dat het in de krant staat.”
Wat nu?
“Nu wacht ik. Ik wil als trainer naar de top. If you dream, dream big. Misschien blijf ik in België, misschien ga ik naar het buitenland, misschien komt er niets interessants. We zien wel.”
Je haalt resultaten, brengt aantrekkelijk voetbal en maakt spelers beter. Je lijkt bij elke club te passen.
“Ik pas inderdaad overal. Maar ik ga niet vragen of ik ergens mag beginnen. Ik ben een emotionele coach en ik moet liefde van de andere kant voelen. Als ik dat voel, dan geef ik alles.Ik hoef geen tien clubs. Gewoon één voorzitter die absoluut met mij wil werken.”
Dan kunnen je vrouw en kinderen weer naar het voetbal komen.
“De laatste maanden kwam mijn vrouw niet meer. Ze keek naar Netflix met haar blik op livescore.com. Je voelde dat het verhaal op zijn einde liep en dat was te stresserend voor haar.”
Dus zondag, bij jouw afscheid, was ze er evenmin?
“Neen. Onze dochters verjaarden die dag. Dus was ik na de match snel weer naar huis zodat we om elf uur taart konden eten en een glas champagne drinken. Het was een heel bijzondere dag. Het voelde als een groot cadeau. Wat de supporters mij gunden, was emotioneel ongelooflijk. Omdat het geheel spontaan kwam. Ik ben niet het type dat berichtjes naar supporters stuurt of met hen op de foto gaat. Ik doe normaal en geef me volledig voor de ploeg. Dat voelden zij ook. Dertigduizend mensen die je naam scanderen, dat overkomt een coach maar zelden. Ik maakte het in 25 jaar niet mee.”
Beter zo dan vierde worden volgend seizoen en dan weggehoond worden door de fans.
“Ik zal niet vierde worden volgend seizoen. (lacht) Maar het klopt, je moet gaan wanneer je groot bent. Ondanks alle kritiek en de berichten over mijn relatie met spelers en supporters zie je toch dat de band heel sterk was. Dertigduizend mensen kan je niet bedotten. Dat maakt me onwaarschijnlijk fier. Het voelde aan als een feest voor de afgelopen twee jaar. Ik denk dat mensen pas later zullen beseffen wat wij bij Club gedaan hebben.”
Clubpolska schreef: ↑21 mei 2019, 18:25
Ik volg Alethio, stomme move om hem kwijt te zijn.
Ik ook. Club is in geen jaren (kan me echt niet meer herinneren wanneer wel) zo sexy geweest.
Merci Ivan! Bijna altijd genoten van jouw opstellingen; dikwijls oneens met je wissels. Maar daarom doe ik wat ik doe en jij wat jij doet waarschijnlijk. Een paar zalige, emotionele interviews ("Today I hate football") zullen me nog lang bijblijven. Grote Meneer!
Bedankt Ivan, je gaat nog vééél mensen verrassen. Blijven aanvallen, bluvn goan. Good luck!!
