Ex-spelers en trainers
Re: Ex-spelers en trainers
Ik herinner mij qua matchen vooral de 4-5 tegen Genk.
For the Good of the Game? For the Love of the Many!
Re: Ex-spelers en trainers
Koster was vooral aantrekkelijk aanvallend voetbal. Jammer genoeg vergat hij ook te verdedigen.
Ik ben er steeds van overtuigd geweest dat de verdediging geen vertrouwen had in CC, en dat dat een pak beter zou gaan moest er een keeper gestaan hebben waar de verdediging wel vertrouwen in had.
Ik ben er steeds van overtuigd geweest dat de verdediging geen vertrouwen had in CC, en dat dat een pak beter zou gaan moest er een keeper gestaan hebben waar de verdediging wel vertrouwen in had.
-
zegmaardag
- Invaller
- Berichten: 938
- Lid geworden op: 07 jun 2016, 22:21
Re: Ex-spelers en trainers
Heeft lang geduurd maar onzen Bjorn en Vadis nemen samen met de Belgische enclave afscheid van Besnik Tga Nie!
-
Clubpolska
- Sleutelspeler
- Berichten: 2631
- Lid geworden op: 30 mei 2016, 07:16
- Locatie: Kluisbergen!
Re: Ex-spelers en trainers
)
Laatst gewijzigd door Cedrinho op 29 sep 2017, 12:05, 1 keer totaal gewijzigd.
Oh Frail.
-
vanGentmaarvoorClub
- Basisspeler
- Berichten: 1752
- Lid geworden op: 13 jul 2016, 22:44
Re: Ex-spelers en trainers
De assist van Colin Coosemans in de toegevoegde tijd 
Weet niet of het geluk of kunde was, maar wel goed gedaan.
Weet niet of het geluk of kunde was, maar wel goed gedaan.
Laatst gewijzigd door vanGentmaarvoorClub op 30 sep 2017, 23:34, 1 keer totaal gewijzigd.
-
zegmaardag
- Invaller
- Berichten: 938
- Lid geworden op: 07 jun 2016, 22:21
Re: Ex-spelers en trainers
Zag er ontzettend klungelig uit dus ik vermoed dat er tamelijk wat geluk mee gemoeid was!vanGentmaarvoorClub schreef: De assist van Colin Coosemans in de toegevoegde tijd
Weet niet of het geluk of kunde was, maar wel goed gedaan.
Ondertussen is een andere ex-speler topschutter
...
Re: Ex-spelers en trainers
Cé zijne moatzegmaardag schreef:Zag er ontzettend klungelig uit dus ik vermoed dat er tamelijk wat geluk mee gemoeid was!vanGentmaarvoorClub schreef: De assist van Colin Coosemans in de toegevoegde tijd
Weet niet of het geluk of kunde was, maar wel goed gedaan.
Ondertussen is een andere ex-speler topschutter
"Just because you are offended, doesn't mean you are right."
Re: Ex-spelers en trainers
Gaf in zijn interview ook (h)eerlijk toe dat hij het eigenlijk allemaal niet goed gedaan had dat het gewoon hoerechance was.
Goal van Tuur was anders ook niet een toonbeeld van elegantie.
Goal van Tuur was anders ook niet een toonbeeld van elegantie.
Laatst gewijzigd door Alethio op 01 okt 2017, 09:29, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Ex-spelers en trainers
Interview met de Caje over het feit dat Jan Vertonghen zijn record van aantal interlands met de Rode Duivels zal verbreken volgende week:
"Hoe erg ik dat vind? Ik ben Roger De Vlaeminck niet"
96 interlands. 28 jaar lang. De indrukwekkende heerschappij van Jan Ceulemans (60) bij de nationale ploeg is na dit weekend over. Jan Vertonghen neemt zijn kroon van recordinternational over, maar daar ligt 'de Caje' naar eigen zeggen niet wakker van. "Records zijn er om gebroken te worden."
"De hele avond wenen, wenen, wenen..." Jan Ceulemans kan zijn lach niet inhouden als we hem vragen wat het hem zal doen als naamgenoot Vertonghen zijn record dinsdag tegen Cyprus definitief van de tabellen zal vegen. Maar ontsnappen kan hij er niet aan. "Ik word er al een tijdje voortdurend aan herinnerd. Maar in mijn ogen dienen records om gebroken te worden."
96 interlands, dat is wel iets.
"Met dank aan de goede resultaten van de Rode Duivels in mijn periode. Ik heb toch vijf grote toernooien meegemaakt. Van het EK '80 tot het WK '90, met enkel het EK '88 waarvoor we ons niet konden kwalificeren. Dat er daarna zo veel toernooien gemist werden, is ook de reden dat de generaties na mij amper in de buurt gekomen zijn."
En na 28 jaar is het eindelijk zo ver.
"Dat is alleen maar in het voordeel van de nationale ploeg. Als er iemand het record van meeste interlands gaat breken, wil dat immers zeggen dat de resultaten goed zijn. De voorbije twee grote toernooien waren de Duivels er toch weer bij. Bovendien worden er sowieso meer wedstrijden gespeeld dan vroeger, zeker vriendschappelijke. Van deze lichting gaat drie vierde over de honderd interlands gaan."
Heb je spijt dat jij die honderd niet gehaald hebt?
(denkt na) "Ergens toch wel, ja. Ik had gemakkelijk aan honderd kunnen raken. Alleen heb ik voor en na het WK '90 wat onnozel gedaan. In mijn onvrede met bondscoach Guy Thys heb ik toen een paar interlands laten schieten, terwijl één minuut in de wedstrijden ook al voldoende zou geweest zijn om wat caps bij te krijgen. Ergens toch jammer. Je kunt matchen missen door een blessure, maar ook door je eigen domme fout. In mijn geval was het dat laatste. Nu, ik ben vooral tevreden dat het achteraf weer goedgekomen is met Thys. En zelfs als ik de honderd zou gehaald hebben, zou dat toch verbroken zijn geweest. Daar heb ik me al heel lang bij neergelegd."
Maar je was toch trots?
"Zeker. Dat ga ik niet onder stoelen of banken steken. Élke voetballer zou dat zijn. Ik ben fier dat ik dat record zo lang heb gehad, maar - en dat meen ik écht - ik ben blij dat het wordt verbroken. Net omwille van de nationale ploeg."
Geen beetje afgunst?
(lacht) "Absoluut niet. Ik ga er echt niet wakker van liggen."
Roger De Vlaeminck zou al op van de zenuwen zijn.
"Ik ben Roger De Vlaeminck niet, hé. Iedereen staat daar anders tegenover. Roger is Roger. (lacht opnieuw) Bovendien is het in het voetbal toch anders dan in het wielrennen. Daar heb je - zoals in het geval van Roger met Paris-Roubaix - maar om het jaar de kans om een record te breken. Dat is toch wat spannender."
Maakt het uit dat het Jan Vertonghen is die je voorbijgaat en niet iemand anders?
"Ik gun het hem. Die jongen kijkt er naar uit en is daar terecht trots op. Al is hij ook nuchter genoeg om te beseffen dat zijn record nooit zo lang zal standhouden als dat van mij. Het is een kwestie van tijd voordat Witsel, Hazard of Lukaku die titel van recordinternational zullen afpakken. Maar intussen heeft hij het toch gehad. Wie het is, maakt me ook niet uit. Het mocht gerust Timmy Simons geweest zijn. Die is er toch ook dicht bij geraakt. (Simons strandde uiteindelijk op 94 caps, red.) Net zoals Eric Gerets indertijd."
Wat is behalve een goed parcours van de Duivels het geheim om recordinternational te worden?
"Je moet ook wat geluk hebben. Normaal was de recordhouder nu al lang Kompany geweest. Alleen heeft die meer interlands gemist dan hij er gespeeld heeft. Je moet het ook gráág doen. Vertonghen vertelde mij dat hij er bewust voor gekozen heeft om als linksachter te spelen bij de nationale ploeg. Omdat hij besefte dat de concurrentie als centrale verdediger te zwaar zou zijn. Een keuze die hij bij zijn club nooit zo vlot zou maken. Maar wel een terechte, zo is gebleken."
Ga je zelf aanwezig zijn, dinsdag tegen Cyprus?
(knikt) "Dat zal een hele avond wenen, wenen en wenen zijn. (lacht luidop) De bond heeft mij gevraagd om er te zijn. In 1989 werd ik ook gehuldigd als recordinternational. In een wedstrijd tegen Denemarken, als ik me goed herinner. En het was ook toenmalig recordhouder Paul Van Himst die mij kwam huldigen. Ik heb geen weet van het scenario dinsdag, maar ik wil gerust hetzelfde doen. Mét de glimlach."
WOUTER DEVYNCK ■
Grote meneer.
"Hoe erg ik dat vind? Ik ben Roger De Vlaeminck niet"
96 interlands. 28 jaar lang. De indrukwekkende heerschappij van Jan Ceulemans (60) bij de nationale ploeg is na dit weekend over. Jan Vertonghen neemt zijn kroon van recordinternational over, maar daar ligt 'de Caje' naar eigen zeggen niet wakker van. "Records zijn er om gebroken te worden."
"De hele avond wenen, wenen, wenen..." Jan Ceulemans kan zijn lach niet inhouden als we hem vragen wat het hem zal doen als naamgenoot Vertonghen zijn record dinsdag tegen Cyprus definitief van de tabellen zal vegen. Maar ontsnappen kan hij er niet aan. "Ik word er al een tijdje voortdurend aan herinnerd. Maar in mijn ogen dienen records om gebroken te worden."
96 interlands, dat is wel iets.
"Met dank aan de goede resultaten van de Rode Duivels in mijn periode. Ik heb toch vijf grote toernooien meegemaakt. Van het EK '80 tot het WK '90, met enkel het EK '88 waarvoor we ons niet konden kwalificeren. Dat er daarna zo veel toernooien gemist werden, is ook de reden dat de generaties na mij amper in de buurt gekomen zijn."
En na 28 jaar is het eindelijk zo ver.
"Dat is alleen maar in het voordeel van de nationale ploeg. Als er iemand het record van meeste interlands gaat breken, wil dat immers zeggen dat de resultaten goed zijn. De voorbije twee grote toernooien waren de Duivels er toch weer bij. Bovendien worden er sowieso meer wedstrijden gespeeld dan vroeger, zeker vriendschappelijke. Van deze lichting gaat drie vierde over de honderd interlands gaan."
Heb je spijt dat jij die honderd niet gehaald hebt?
(denkt na) "Ergens toch wel, ja. Ik had gemakkelijk aan honderd kunnen raken. Alleen heb ik voor en na het WK '90 wat onnozel gedaan. In mijn onvrede met bondscoach Guy Thys heb ik toen een paar interlands laten schieten, terwijl één minuut in de wedstrijden ook al voldoende zou geweest zijn om wat caps bij te krijgen. Ergens toch jammer. Je kunt matchen missen door een blessure, maar ook door je eigen domme fout. In mijn geval was het dat laatste. Nu, ik ben vooral tevreden dat het achteraf weer goedgekomen is met Thys. En zelfs als ik de honderd zou gehaald hebben, zou dat toch verbroken zijn geweest. Daar heb ik me al heel lang bij neergelegd."
Maar je was toch trots?
"Zeker. Dat ga ik niet onder stoelen of banken steken. Élke voetballer zou dat zijn. Ik ben fier dat ik dat record zo lang heb gehad, maar - en dat meen ik écht - ik ben blij dat het wordt verbroken. Net omwille van de nationale ploeg."
Geen beetje afgunst?
(lacht) "Absoluut niet. Ik ga er echt niet wakker van liggen."
Roger De Vlaeminck zou al op van de zenuwen zijn.
"Ik ben Roger De Vlaeminck niet, hé. Iedereen staat daar anders tegenover. Roger is Roger. (lacht opnieuw) Bovendien is het in het voetbal toch anders dan in het wielrennen. Daar heb je - zoals in het geval van Roger met Paris-Roubaix - maar om het jaar de kans om een record te breken. Dat is toch wat spannender."
Maakt het uit dat het Jan Vertonghen is die je voorbijgaat en niet iemand anders?
"Ik gun het hem. Die jongen kijkt er naar uit en is daar terecht trots op. Al is hij ook nuchter genoeg om te beseffen dat zijn record nooit zo lang zal standhouden als dat van mij. Het is een kwestie van tijd voordat Witsel, Hazard of Lukaku die titel van recordinternational zullen afpakken. Maar intussen heeft hij het toch gehad. Wie het is, maakt me ook niet uit. Het mocht gerust Timmy Simons geweest zijn. Die is er toch ook dicht bij geraakt. (Simons strandde uiteindelijk op 94 caps, red.) Net zoals Eric Gerets indertijd."
Wat is behalve een goed parcours van de Duivels het geheim om recordinternational te worden?
"Je moet ook wat geluk hebben. Normaal was de recordhouder nu al lang Kompany geweest. Alleen heeft die meer interlands gemist dan hij er gespeeld heeft. Je moet het ook gráág doen. Vertonghen vertelde mij dat hij er bewust voor gekozen heeft om als linksachter te spelen bij de nationale ploeg. Omdat hij besefte dat de concurrentie als centrale verdediger te zwaar zou zijn. Een keuze die hij bij zijn club nooit zo vlot zou maken. Maar wel een terechte, zo is gebleken."
Ga je zelf aanwezig zijn, dinsdag tegen Cyprus?
(knikt) "Dat zal een hele avond wenen, wenen en wenen zijn. (lacht luidop) De bond heeft mij gevraagd om er te zijn. In 1989 werd ik ook gehuldigd als recordinternational. In een wedstrijd tegen Denemarken, als ik me goed herinner. En het was ook toenmalig recordhouder Paul Van Himst die mij kwam huldigen. Ik heb geen weet van het scenario dinsdag, maar ik wil gerust hetzelfde doen. Mét de glimlach."
WOUTER DEVYNCK ■
Grote meneer.
Laatst gewijzigd door Cedrinho op 04 okt 2017, 15:29, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Ex-spelers en trainers
De titel alleen al is heerlijk. Jammer dat ze er wat naar gevist hebben, maar toch.
Re: Ex-spelers en trainers
Meunier hopelijk met een wereldmatch tegen de mauve en dikke hein. Ga maar voor een zuivere hattrick en wat assists Thomas!
For the Good of the Game? For the Love of the Many!
Re: Ex-spelers en trainers (Jean-Pierre Papin)
Ik heb recent een autobiografie van Jean-Pierre PAPIN (mijn favoriete Club-speler) op de kop getikt.
Ik wou graag de passages die betrekking hebben op Club Brugge met de geïnteresseerden delen.
" (...) Voor de grote clubs is het, rekening houdend met de stijgende transfertprijzen, goedkoper een talent aan te trekken dan een gevestigde speler te kopen. (…)
De bestuurders van FC Brugge hadden deze rekruteringsstrategie al lang voor de andere ploegen aangenomen. Ze zijn me zes keer komen scouten en waren gecharmeerd door mijn kwaliteiten als doelpuntenmaker. Raoul Lambert, grootse Belgische spits die de scouts vergezelde heeft hen verzekerd dat hun keuze de goede was: “Mijn opvolger in de punt van Brugge, dat zal hij zijn, en niemand anders !”. Ze hebben dus 1 miljoen 200 duizend Franse franken (nvdr: 7,2 miljoen Belgische franken of 180.000 euro) geboden zodat ze door niemand overboden zouden worden. Ze hebben ook mijn loon verdubbeld. Op mijn 22ste kon ik zo'n aanbieding niet weigeren, ik werd behoorlijk betaald om datgene te doen waar ik van hield: voetballen !
Sowieso, zodra hij het bod van FC Brugge te horen kreeg, heeft de voorzitter van Valenciennes me gesmeekt deze te aanvaarden: hij had het geld van mijn transfert nodig om zijn budget rond te krijgen. Ik heb zonder te twijfelen ingestemd. België, dat was heel dicht bij, ook al werd er Nederlands gesproken. En toen moest het Belgische kampioenschap niet onderdoen voor het Franse kampioenschap. Daarenboven was Brugge tweede geworden in het kampioenschap en zou het om de UEFA-beker spelen. Prestigieuze spelers speelden er, zoals Jan Ceulemans, kapitein van de Belgische ploeg, Jensen, de doelman van de Deense ploeg, Franky Van der Elst, Marc de Gryse …
Wanneer ik in Brugge toekwam, was ik een onbekende bescheiden Fransman die nog niets had bewezen. Ik had slechts zestien doelpunten gemaakt in tweede klasse, en dat was niets bijzonder. Ik werd toch met open armen ontvangen. Het bestuur heeft al het mogelijke gedaan om een mooi huis te vinden op twaalf kilometer van Brugge. De spelers hebben me nooit veracht, ondanks mijn pover palmares. Ze hebben me zelfs een bijnaam gegeven, en dan nog een leuke ook in vergelijking met de bijnamen die ik later nog zou krijgen: “Jempi”. En ik werd verliefd op het Venetië van het noorden, met haar reien, haar belfort, haar kathedraal, haar omwallingen die de stad omringen en deze geheimzinnig en mysterieus maakt.
FC Brugge had me niet aangekocht om titularis te zijn, maar als doublure voor een eventueel probleem van steraanvaller Willy Wellens. Het bekwam hen goed. Tijdens een naseizoens-tournée in Senegal raakte hij gekwetst aan de adductoren en was hij meerdere maanden onbeschikbaar. Zoals dat al eerder gebeurde in Valenciennes, heb ik zijn plaats ingenomen en deze nooit meer afgestaan. Soms stel ik me wel eens vragen bij die toevalligheden en vraag ik me af op welk niveau ik zonder die toevalligheden zou hebben gespeeld. Ik kom steeds tot dezelfde conclusie: al de toevalligheden in mijn leven hebben enkel het onvermijdbare versneld. Op één of andere manier zou ik op het hoogste niveau hebben gespeeld. Maar ik erken dat ik het geluk had telkens “the right man on the right place at the right time” te zijn.
Het seizoen begon met de Beker van Vlaanderen waar ik een doelpunt scoorde. De 35.000 toeschouwers in het Olympia-stadion hebben meteen mijn strijdvaardigheid geapprecieerd. Toen vocht ik als een leeuw voor elke bal. Ik had technische beperkingen, maar door mijn wil om te winnen werden mijn fouten me vergeven. De petten en de sjaals Jempi verkochten als zoete broodjes. De supporters verheerlijkten mij.
Het is ook in België dat ik twee van de vier rode kaarten uit mijn carrière kreeg (de twee andere in Italië en Duitsland). Ik behoor tot die aanvallers die menen dat een tackle een aanvalsbeweging is. Ik zet druk op mijn verdediger tijdens de hele match, zoals hij tracht mij psychologisch te destabiliseren en me fysiek te storen. Ik tracht hem uit zijn lood te slaan door hem openlijk uit te lachen. Ik ben een “plager”.
Ook al is het spijtig die bewoording te gebruiken, het veld is zoals een ring. De tegenstrever moet K.O. worden gezet met de bal, maar ook met minder glorierijke middelen: verwensingen, spuwen, stampen, elleboogstoten, vertrapte voeten bij het springen op corners, duwen en aan de trui trekken. Mijn rode kaart in Italië kreeg ik na een kopstoot aan een verdediger van Regianna omdat hij over mijn achterste wreef ! Alles kon !
In feite, meer nog dan met een boksmatch vertoont een voetbalmatch gelijkenissen met toneel. Het stadion is een podium, de spelers de acteurs, de scheidsrechter de regisseur. Er waait een tijdseenheid, een plaatseenheid en een actieeenheid, maar het spektakel had zijn codes. Er moeten overwinnaars en verliezers zijn, emoties en betwistingen, dribbles en tackles, verrassingen en slagen onder de gordel. In deze theatrale logica waar winst de overhand krijgt op het plezier is de ideale verdediger degene die kracht en strijdlust combineert. (…)
In het Belgisch kampioenschap was mijn start minder goed dan in de Beker van Vlaanderen. Ik schoot tijdens de twee eerste wedstrijden twee maal op de paal, maar mijn teller bleef op nul steken. Er was een mooi gebaar van Ceulemans nodig om de klik te maken. Hij versloeg te de hele verdediging van de tegenstrever, ging de doelman voorbij en bood me de bal op een dienblad aan, hoewel hij zelf het doelpunt had kunnen maken. Dat altruïsme raakte me diep en zette me vooral weer op de rails. Vanaf die dag was ik vertrokken.
De sfeer in de ploeg was ongelooflijk. We beschikten over een zaal met een bar die altijd vol was, en ook over een poolbiljart. Iedere dag maakte een speler de koffie klaar en nam een andere plaats achter de bar. Na iedere wedstrijd, wat de uitslag ook was, kwamen de spelers samen om zonder beperking bier naar binnen te werken. Sommigen dronken tot vijftien pintjes tijdens de avond, maar – mirakel ! – ze verschenen fris op de training acht uur later. Ik heb nooit kunnen drinken. Na twee pintjes ben ik moe. Ik heb dan slappe benen en vallende oogleden.
Ik werd voor het eerst dronken tijdens mijn periode in Brugge. Het was in Moskou. We hadden gespeeld en verloren tegen Spartak. Het hotel Cosmos was één van de grote hotels bedoeld voor de rijke Europese klanten. Het diende als vitrine voor het communistisch regime, maar de mooie hall en de rijk versierde gangen konden de toenemende armoede in de stad niet verbergen. In de discotheek, in de kelder, dronk ik twee vodkas na elkaar. Ik moest niet lang wachten: alles begon gevaarlijk rond te draaien. De twee grote zwarte spelers vonden me met mijn hoofd boven de lavabo ! Ze hadden me bij mijn schouders gegrepen en zoals buitenwippers naar mijn kamer gedragen waar ze me onder de douche staken. Vandaag heb ik nog steeds geen enkele herinnering aan ons bezoek aan het Rode Plein de dag erna.
In Brugge was de vriendschap tussen de spelers geen schijn, en de resultaten volgden logischerwijs.Voor de club was het seizoen 1985-86 uitzonderlijk. We streden het hele seizoen nek aan nek met anderlecht om de titel. Op het einde van het seizoen stonden we gelijk: eenzelfde aantal overwinningen, gelijke spelen en nederlagen – en de bond hield geen rekening met de goal average om de kampioen van België aan te wijzen. Om ons te scheiden moesten we de finale van het kampioenschap in heen en terug-wedstrijden spelen. We verloren omwille van de op verplaatsing gescoorde doelpunten: 1-1 ginds, 2-2 bij ons. Ceulemans had de wedstrijdbal aan de voet op vijf minuten van het einde, maar hij raakte de paal. Beide ploegen stonden zo dicht bij elkaar dat de vier onderlinge confrontaties dat jaar eindigden op 0-0, 1-1, 2-2 en 3-3. Ondanks deze misstap in het kampioenschap hebben we de pret niet laten bederven. Twee weken eerder hadden we de Beker van België gewonnen tijdens de derby van het jaar tegen Cercle Brugge.
Meer dan wie anders, heb ik voordeel gehaald uit de successen van mijn ploeg. Ik kwam geen geld meer tekort in mijn huishouden. Ik heb zelfs mijn eerste wagen kunnen kopen: een Renault 18. Ik heb éénentwintig doelpunten gescoord in het kampioenschap, acht in de Beker van België en vijf in de UEFA-Beker – waaronder een hattrick tegen Boavista waardoor ik bekend raakte in Frankrijk en bij de trainer van de nationale ploeg. De tv-zender Antenne 2 maakte in oktober al de verplaatsing om een kleine reportage aan mij te wijden: Frankrijk ontdekte toen dat een Fransman in een buitenlands kampioenschap speelde, er slaagde en zijn naam was niet Platini !
Ik doorliep een parcours dat omgekeerd was dan die van de anderen: ik trok naar het buitenland om bekendheid te verwerven, terwijl alle spelers die naam hadden gemaakt in Frankrijk die verzilverden in het buitenland. (...)
Reeds in het begin van het jaar 1986 stuurde Monaco Henri Biancheri naar Brugge om me er een voorcontract te laten ondertekenen. (…) Hij maakte één vergissing, hij nam geen contact op met de bestuurders van FC Brugge die niet konden appreciëren zo te worden genegeerd. In mei werd ik door Olympique Marseille gecontacteerd via Michel Hidalgo. Hij vroeg me of ik bereid was in Marseille te komen spelen. Ik zei geen neen. Bernard Tapie belde me een maand later op. Ik kende hem niet en had nauwelijks van hem gehoord in de media. Ik was nieuwsgierig te horen wat hij mij te vertellen had. Hij was erg overtuigend: “Jean-Pierre, ik heb net OM gekocht. Ik heb je nodig. Ik verdubbel je loon.”. Hij beloofde me nog de problemen in verband met mijn voorcontract met Monaco op te lossen. Zijn stem en zijn winnaarsmentaliteit wisten me te overtuigen: ik bevestigde hem mijn komst naar OM, ook al zou de ploeg geen Europese beker betwisten dat jaar. (…)
Ik had de indruk dat Bernard Tapie niets kende van voetbal – ook al zou deze sport twee of drie jaar later geen geheimen meer hebben voor hem. Maar hij had al die bijzonder overtuigingskracht die hem kenmerkt. Hij vond heel snel een akkoord met de Brugse bestuurders over de prijs van mijn transfert die zo'n 12 miljoen Franse franken (nvdr: 72 miljoen Belgische franken of 1,8 miljoen euro) zou bedragen. (...)"
TEXTE ORIGINAL EN FRANCAIS:
" (...) Pour les grands clubs, compte tenu de l’inflation du prix des transferts, il revient moins cher de speculer sur un talent que d’acheter un joueur confirmé. (...)
Les dirigeants du FC Bruges avaient déjà adopté cette méthode de recrutement bien avant l’heure. Ils sont venus me superviser six fois et ont été séduits par mes qualités de buteur. Raoul Lambert, grand avant-centre belge qui les accompagnait, les a assurés de la pertinence de leur choix: ≪Mon successeur a la pointe de l’attaque de Bruges, ce sera lui, et personne d’autre ! ≫. Ils ont donc offert un million deux cent mille francs français (ndlr: 7,2 millions de francs belges ou 180.000 euros) pour s’assurer qu’il n’y aurait aucune surenchère sur moi. Par la même occasion, ils ont doublé mon salaire. A vingt-deux ans, je ne pouvais refuser pareille offre qui me permettait de gagner décemment ma vie en faisant ce que j’aimais le plus au monde : jouer au foot !
De toute façon, dès qu’il a pris connaissance de la proposition du FC Bruges, le président de Valenciennes m’a supplié d’accepter: il avait besoin de l’argent de mon transfert pour boucler son budget. J’ai donné mon accord sans état d’âme. La Belgique, c’était la porte à côté, même si la langue parlée était le flamand. Et puis, à l’époque, le championnat belge n’avait rien à envier au championnat francais. Pour couronner le tout, Bruges avait fini deuxième de son championnat et s’apprétait à disputer la coupe de l’UEFA. Des joueurs prestigieux y évoluaient, dont Jan Ceulemans, capitaine de l’équipe de Belgique, Jensen, le gardien de l’équipe du Danemark, Francky Van der Elst, Marc de Gryse...
Quand j'ai débarqué à Bruges, j'étais un petit Français inconnu qui n’avait rien prouvé a personne. A peine avais-je marqué seize buts en deuxième division, ce qui n’avait rien d’extraordinaire. J’ai pourtant été accueilli a bras ouverts. L’administration s’est pliée en quatre pour me trouver une belle maison a douze kilomètres de Bruges. Les joueurs ne m’ont jamais méprisé malgré mon très pauvre palmares. Ils m’ont même gratifié d’un surnom plutot sympa si l’on tient compte de tous ceux qui viendront par la suite ≪Jempi ≫. Et puis je suis tombé sous le charme de la Venise du Nord, avec ses canaux, son beffroi, sa cathédrale, ses remparts qui ceignent la ville et la rendent plus secrète, plus mystérieuse encore.
Le FC Bruges ne m’avait pas engagé pour être titulaire, mais pour pallier une éventuelle défaillance de son attaquant vedette, Willy Wellens. Bien leur en a pris : pendant la tournée d’après-saison au Sénégal, il s’est claqué aux adducteurs et a été indisponible pour plusieurs mois. Comme cela s’était produit a Valenciennes, j’ai pris sa place pour ne plus la quitter. Parfois, je me demande à quel point ces coincidences sont fortuites, je me demande aussi a quel niveau j’aurais joué si elles n’avaient pas eu lieu. J’arrive toujours a la même conclusion: tous les concours de circonstances qui ont jalonné ma vie n’ont fait qu’accélérer l’inéluctable. D’une manière ou d’une autre, j‘aurais joué au plus haut niveau. Mais je reconnais que j ‘ai eu la chance d’être a chaque fois ≪ the right man at the
right place at the right time≫.
La compétition a commencé par la coupe des Flandres ou j’ai marqué but sur but. Les trente cinque
mille spectateurs du stade de l’Olympia-Park ont tout de suite apprécié ma combativité. A l’epoque, je me battais comme un lion sur tous les ballons. J’avais des lacunes techniques, mais une telle rage de vaincre qu’on me pardonnait mes erreurs. Les casquettes et des echarpes Jempi se vendaient comme des petits pains. Les supporters me portaient aux nues.
Mais c’est aussi en Belgique que j ‘ai pris deux des quatre cartons rouges de ma carrière (les deux autres, en Italie et en Allemagne). Je fais partie de ces attaquants qui considèrent que le tacle est un geste d’attaque. Je mets la pression sur mon stoppeur tout le match, comme lui s’attache a me déstabiliser psychologiquement ou a me gêner physiquement. J’essaye de le pousser à bout en me moquant ouvertement de lui. Je suis ce qu’on appelle un ≪chambreur ≫.
Même si c’est regrettable de parler en ces termes, le terrain a quelque chose d’un ring. Il faut mettre K.O. son adversaire avec le ballon, mais aussi avec des procédés moins glorieux: insultes, crachats, coups de pied, coups de coude, pieds écrasés au moment de sauter sur les corners, bousculades, tirage de maillot. Le carton rouge que j’ai pris en Italie faisait suite a un coup de tête que j ‘avais mis a un défenseur de la Reggianna parce qu’il m’avait mis une main aux fesses ! C’est dire si tout est permis.
En fait, plutôt qu’un combat de boxe, un match de foot présente de nombreuses similitudes avec une pièce de théatre. Le stade est une scène, les joueurs des acteurs, l’arbitre un metteur en scène. Il y a unité de temps, de lieu et d’action, mais le spectacle a ses codes. Il faut des vainqueurs et des vaincus, de l’émotion et des altercations, des dribbles et des tacles, des coups de théatre et des coups bas. Dans cette logique théatrale ou la victoire prend le pas sur le plaisir, le stoppeur idéal est celui qui allie la puissance a la hargne. (...)
En Belgique, j’ai fait un départ un peu moins tonitruant en championnat qu’en coupe des Flandres. J’ai tire deux fois sur le poteau lors des deux premiers matchs, mais mon compteur est resté bloqué à zéro. Il a fallu un beau geste de Ceulemans pour que le déclic se produise. Il a passé en revue toute la défense adverse, a éliminé le gardien et m’a servi une balle de but sur un plateau alors qu’il pouvait aussi bien le marquer lui-même. Cet altruisme m’a fait chaud au coeur et m’a surtout remis dans le sens de la marche. A partir de ce jour-la, je n’ai plus arrêté de claquer.
L’ambiance dans l’équipe était inoubliable. Nous disposions d’une salle avec un bar toujours plein et un billard américain. Tous les jours, un joueur préparait le café, un autre prenait place derrière le bar. Après chaque match, quel que soit le résultat, nous nous retrouvions entre joueurs pour écluser de la bière a n’en plus finir. Certains buvaient jusqu’à quinze demis dans la soirée, mais — miracle ! — ils étaient frais et dispos a l’entraînement huit heures plus tard. Moi, je n’ai jamais su boire. Deux bières, et je suis fatigué. J’ai les jambes flageolantes, les paupières lourdes.
Ma première cuite date justement de Bruges. C’était à Moscou. On avait joué et perdu contre le Spartak. L’hôtel Cosmos était un de ces grands hôtels destinés à la clientèle européenne très argentée. Il servait de vitrine au régime communiste, mais l’éclat du hall et le faste déployé dans les couloirs cachaient mal la misère galopante dans les rues de la capitale. Dans la discothèque installée dans les sous-sols, j’avais bu deux vodkas d’affilée. Je n’avais pas eu à attendre longtemps: tout avait commencé à tourner dangereusement. Les deux grands joueurs noirs du club m’avaient retrouvé la tête dans le lavabo ! Ils m’avaient soulevé par les épaules, porté dans ma chambre comme deux videurs et mis sous la douche. Aujourd’hui encore, je n’ai aucun souvenir de la visite de la Place Rouge que nous avons faite le lendemain.
A Bruges, la fraternité entre les joueurs n’était pas feinte, et les résultats suivaient fort logiquement. Pour le club, la saison 1985-86 a été un cru tout a fait exceptionnel. Nous avons été au coude à coude avec anderlecht toute la saison. A la fin du championnat, nous étions à égalité parfaite: même nombre de victoires, de matchs nuls et de défaites — et la fédération ne tenait pas compte du goal average pour désigner le champion de Belgique. Aussi, pour nous départager, nous avons été obligés de faire la finale du championnat en matchs allers-retours. Nous avons perdu en raison des buts inscrits a l’extérieur : l-1 là-bas, 2-2 chez nous. Ceulemans a eu la balle de match a cinq minutes de la fin, mais il a tire sur le poteau. Nos deux équipes étaient si proches l’une de l’autre que lors de nos quatre confrontations dans l’année, il y a eu 0-0, 1-1, 2-2 et 3-3. Malgré cet accroc en championnat, nous n’avons pas boudé notre plaisir. Quinze jours plus tôt, nous avions gagné la Coupe de Belgique dans ce qui était le derby de l’année contre nos frêres ennemis du Cercle de Bruges.
Plus que tout autre, j’ai bénéficié de la réussite de mon club. L’argent n’a plus manqué dans notre foyer et l’ordinaire n’a fait que s’améliorer. Je me suis même offert ma première voiture: une Renault 18. J’ai marqué aussi vingt et un buts en championnat, huit en Coupe de Belgique et cinq en UEFA — dont un hat-trick contre Boavista qui m’a fait connaître du public français et surtout du sélectionneur national. Antenne 2 s’est déplacé dès le mois d’octobre pour me consacrer un petit reportage: la France découvrait soudain que l’un de ses représentants évoluait dans un championnat étranger, y réussissait et ne s’appelait pas Platini !
A la réflexion, j’ai fait le parcours inverse de tout le monde : je suis parti à l’étranger pour me faire un nom, alors que tous ceux qui y allaient s’étaient déjà forgé une réputation dans l’Hexagone et la monnayaient a l’étranger. (...)
Dès le début de l’année 1986, Monaco a dépêché Henri Biancheri à Bruges pour me faire signer un contrat de non-sollicitation. (...) Sa seule erreur a été de ne pas s’adresser aux dirigeants du FC Bruges qui n’ont pas apprécié d’être ainsi snobés. En mai, l’Olympique Marseille m’a contacté par l’entremise de Michel Hidalgo. Il m’a simplement demandé si j’étais disposé à venir jouer sur la Canebière et je n’ai pas dit non. Bemard Tapie m’a appelé un mois plus tard. Je ne le connaissais pas du tout. A peine avais-je entendu parler de lui dans les médias, mais j’étais curieux et impatient de savoir ce qu’il avait a me dire. Il a su se montrer convaincant : ≪Jean-Pierre, je viens de racheter
l’OM. J’ai besoin de toi. Je double ton salaire.≫. Dans la foulée, il s’est engagé à aplanir les difficultés nées de mon contrat signe avec Monaco. Son ton de voix et son attitude de gagneur m’ont plu: je lui ai confirmé ma venue à l’OM, même si le club ne disputait pas de compétition européenne l’année suivante. (...)
En même temps, j'ai eu tout de suite le sentiment qu’il n’y connaissait rien en foot — même si, deux ou trois ans plus tard, ce sport n’aurait plus de secrets pour lui. Mais il avait déjà cette remarquable force de persuasion qui faisait sa singularité. Très vite, il avait trouvé un terrain d’entente avec les dirigeants brugeois sur une indemnité de transfert qui avoisinait douze millions de francs français (ndlr: 72 millions de francs belges ou 1,8 millions d'euros). (...)"
---
ClubKids Vlogger Maixent Cuvelier: https://www.youtube.com/channel/UCr4xyj ... DocKe8xPrw
Ik wou graag de passages die betrekking hebben op Club Brugge met de geïnteresseerden delen.
- JPPP.jpg (103.26 KiB) 7304 keer bekeken
De bestuurders van FC Brugge hadden deze rekruteringsstrategie al lang voor de andere ploegen aangenomen. Ze zijn me zes keer komen scouten en waren gecharmeerd door mijn kwaliteiten als doelpuntenmaker. Raoul Lambert, grootse Belgische spits die de scouts vergezelde heeft hen verzekerd dat hun keuze de goede was: “Mijn opvolger in de punt van Brugge, dat zal hij zijn, en niemand anders !”. Ze hebben dus 1 miljoen 200 duizend Franse franken (nvdr: 7,2 miljoen Belgische franken of 180.000 euro) geboden zodat ze door niemand overboden zouden worden. Ze hebben ook mijn loon verdubbeld. Op mijn 22ste kon ik zo'n aanbieding niet weigeren, ik werd behoorlijk betaald om datgene te doen waar ik van hield: voetballen !
Sowieso, zodra hij het bod van FC Brugge te horen kreeg, heeft de voorzitter van Valenciennes me gesmeekt deze te aanvaarden: hij had het geld van mijn transfert nodig om zijn budget rond te krijgen. Ik heb zonder te twijfelen ingestemd. België, dat was heel dicht bij, ook al werd er Nederlands gesproken. En toen moest het Belgische kampioenschap niet onderdoen voor het Franse kampioenschap. Daarenboven was Brugge tweede geworden in het kampioenschap en zou het om de UEFA-beker spelen. Prestigieuze spelers speelden er, zoals Jan Ceulemans, kapitein van de Belgische ploeg, Jensen, de doelman van de Deense ploeg, Franky Van der Elst, Marc de Gryse …
Wanneer ik in Brugge toekwam, was ik een onbekende bescheiden Fransman die nog niets had bewezen. Ik had slechts zestien doelpunten gemaakt in tweede klasse, en dat was niets bijzonder. Ik werd toch met open armen ontvangen. Het bestuur heeft al het mogelijke gedaan om een mooi huis te vinden op twaalf kilometer van Brugge. De spelers hebben me nooit veracht, ondanks mijn pover palmares. Ze hebben me zelfs een bijnaam gegeven, en dan nog een leuke ook in vergelijking met de bijnamen die ik later nog zou krijgen: “Jempi”. En ik werd verliefd op het Venetië van het noorden, met haar reien, haar belfort, haar kathedraal, haar omwallingen die de stad omringen en deze geheimzinnig en mysterieus maakt.
FC Brugge had me niet aangekocht om titularis te zijn, maar als doublure voor een eventueel probleem van steraanvaller Willy Wellens. Het bekwam hen goed. Tijdens een naseizoens-tournée in Senegal raakte hij gekwetst aan de adductoren en was hij meerdere maanden onbeschikbaar. Zoals dat al eerder gebeurde in Valenciennes, heb ik zijn plaats ingenomen en deze nooit meer afgestaan. Soms stel ik me wel eens vragen bij die toevalligheden en vraag ik me af op welk niveau ik zonder die toevalligheden zou hebben gespeeld. Ik kom steeds tot dezelfde conclusie: al de toevalligheden in mijn leven hebben enkel het onvermijdbare versneld. Op één of andere manier zou ik op het hoogste niveau hebben gespeeld. Maar ik erken dat ik het geluk had telkens “the right man on the right place at the right time” te zijn.
Het seizoen begon met de Beker van Vlaanderen waar ik een doelpunt scoorde. De 35.000 toeschouwers in het Olympia-stadion hebben meteen mijn strijdvaardigheid geapprecieerd. Toen vocht ik als een leeuw voor elke bal. Ik had technische beperkingen, maar door mijn wil om te winnen werden mijn fouten me vergeven. De petten en de sjaals Jempi verkochten als zoete broodjes. De supporters verheerlijkten mij.
Het is ook in België dat ik twee van de vier rode kaarten uit mijn carrière kreeg (de twee andere in Italië en Duitsland). Ik behoor tot die aanvallers die menen dat een tackle een aanvalsbeweging is. Ik zet druk op mijn verdediger tijdens de hele match, zoals hij tracht mij psychologisch te destabiliseren en me fysiek te storen. Ik tracht hem uit zijn lood te slaan door hem openlijk uit te lachen. Ik ben een “plager”.
Ook al is het spijtig die bewoording te gebruiken, het veld is zoals een ring. De tegenstrever moet K.O. worden gezet met de bal, maar ook met minder glorierijke middelen: verwensingen, spuwen, stampen, elleboogstoten, vertrapte voeten bij het springen op corners, duwen en aan de trui trekken. Mijn rode kaart in Italië kreeg ik na een kopstoot aan een verdediger van Regianna omdat hij over mijn achterste wreef ! Alles kon !
In feite, meer nog dan met een boksmatch vertoont een voetbalmatch gelijkenissen met toneel. Het stadion is een podium, de spelers de acteurs, de scheidsrechter de regisseur. Er waait een tijdseenheid, een plaatseenheid en een actieeenheid, maar het spektakel had zijn codes. Er moeten overwinnaars en verliezers zijn, emoties en betwistingen, dribbles en tackles, verrassingen en slagen onder de gordel. In deze theatrale logica waar winst de overhand krijgt op het plezier is de ideale verdediger degene die kracht en strijdlust combineert. (…)
In het Belgisch kampioenschap was mijn start minder goed dan in de Beker van Vlaanderen. Ik schoot tijdens de twee eerste wedstrijden twee maal op de paal, maar mijn teller bleef op nul steken. Er was een mooi gebaar van Ceulemans nodig om de klik te maken. Hij versloeg te de hele verdediging van de tegenstrever, ging de doelman voorbij en bood me de bal op een dienblad aan, hoewel hij zelf het doelpunt had kunnen maken. Dat altruïsme raakte me diep en zette me vooral weer op de rails. Vanaf die dag was ik vertrokken.
De sfeer in de ploeg was ongelooflijk. We beschikten over een zaal met een bar die altijd vol was, en ook over een poolbiljart. Iedere dag maakte een speler de koffie klaar en nam een andere plaats achter de bar. Na iedere wedstrijd, wat de uitslag ook was, kwamen de spelers samen om zonder beperking bier naar binnen te werken. Sommigen dronken tot vijftien pintjes tijdens de avond, maar – mirakel ! – ze verschenen fris op de training acht uur later. Ik heb nooit kunnen drinken. Na twee pintjes ben ik moe. Ik heb dan slappe benen en vallende oogleden.
Ik werd voor het eerst dronken tijdens mijn periode in Brugge. Het was in Moskou. We hadden gespeeld en verloren tegen Spartak. Het hotel Cosmos was één van de grote hotels bedoeld voor de rijke Europese klanten. Het diende als vitrine voor het communistisch regime, maar de mooie hall en de rijk versierde gangen konden de toenemende armoede in de stad niet verbergen. In de discotheek, in de kelder, dronk ik twee vodkas na elkaar. Ik moest niet lang wachten: alles begon gevaarlijk rond te draaien. De twee grote zwarte spelers vonden me met mijn hoofd boven de lavabo ! Ze hadden me bij mijn schouders gegrepen en zoals buitenwippers naar mijn kamer gedragen waar ze me onder de douche staken. Vandaag heb ik nog steeds geen enkele herinnering aan ons bezoek aan het Rode Plein de dag erna.
In Brugge was de vriendschap tussen de spelers geen schijn, en de resultaten volgden logischerwijs.Voor de club was het seizoen 1985-86 uitzonderlijk. We streden het hele seizoen nek aan nek met anderlecht om de titel. Op het einde van het seizoen stonden we gelijk: eenzelfde aantal overwinningen, gelijke spelen en nederlagen – en de bond hield geen rekening met de goal average om de kampioen van België aan te wijzen. Om ons te scheiden moesten we de finale van het kampioenschap in heen en terug-wedstrijden spelen. We verloren omwille van de op verplaatsing gescoorde doelpunten: 1-1 ginds, 2-2 bij ons. Ceulemans had de wedstrijdbal aan de voet op vijf minuten van het einde, maar hij raakte de paal. Beide ploegen stonden zo dicht bij elkaar dat de vier onderlinge confrontaties dat jaar eindigden op 0-0, 1-1, 2-2 en 3-3. Ondanks deze misstap in het kampioenschap hebben we de pret niet laten bederven. Twee weken eerder hadden we de Beker van België gewonnen tijdens de derby van het jaar tegen Cercle Brugge.
Meer dan wie anders, heb ik voordeel gehaald uit de successen van mijn ploeg. Ik kwam geen geld meer tekort in mijn huishouden. Ik heb zelfs mijn eerste wagen kunnen kopen: een Renault 18. Ik heb éénentwintig doelpunten gescoord in het kampioenschap, acht in de Beker van België en vijf in de UEFA-Beker – waaronder een hattrick tegen Boavista waardoor ik bekend raakte in Frankrijk en bij de trainer van de nationale ploeg. De tv-zender Antenne 2 maakte in oktober al de verplaatsing om een kleine reportage aan mij te wijden: Frankrijk ontdekte toen dat een Fransman in een buitenlands kampioenschap speelde, er slaagde en zijn naam was niet Platini !
Ik doorliep een parcours dat omgekeerd was dan die van de anderen: ik trok naar het buitenland om bekendheid te verwerven, terwijl alle spelers die naam hadden gemaakt in Frankrijk die verzilverden in het buitenland. (...)
Reeds in het begin van het jaar 1986 stuurde Monaco Henri Biancheri naar Brugge om me er een voorcontract te laten ondertekenen. (…) Hij maakte één vergissing, hij nam geen contact op met de bestuurders van FC Brugge die niet konden appreciëren zo te worden genegeerd. In mei werd ik door Olympique Marseille gecontacteerd via Michel Hidalgo. Hij vroeg me of ik bereid was in Marseille te komen spelen. Ik zei geen neen. Bernard Tapie belde me een maand later op. Ik kende hem niet en had nauwelijks van hem gehoord in de media. Ik was nieuwsgierig te horen wat hij mij te vertellen had. Hij was erg overtuigend: “Jean-Pierre, ik heb net OM gekocht. Ik heb je nodig. Ik verdubbel je loon.”. Hij beloofde me nog de problemen in verband met mijn voorcontract met Monaco op te lossen. Zijn stem en zijn winnaarsmentaliteit wisten me te overtuigen: ik bevestigde hem mijn komst naar OM, ook al zou de ploeg geen Europese beker betwisten dat jaar. (…)
Ik had de indruk dat Bernard Tapie niets kende van voetbal – ook al zou deze sport twee of drie jaar later geen geheimen meer hebben voor hem. Maar hij had al die bijzonder overtuigingskracht die hem kenmerkt. Hij vond heel snel een akkoord met de Brugse bestuurders over de prijs van mijn transfert die zo'n 12 miljoen Franse franken (nvdr: 72 miljoen Belgische franken of 1,8 miljoen euro) zou bedragen. (...)"
TEXTE ORIGINAL EN FRANCAIS:
" (...) Pour les grands clubs, compte tenu de l’inflation du prix des transferts, il revient moins cher de speculer sur un talent que d’acheter un joueur confirmé. (...)
Les dirigeants du FC Bruges avaient déjà adopté cette méthode de recrutement bien avant l’heure. Ils sont venus me superviser six fois et ont été séduits par mes qualités de buteur. Raoul Lambert, grand avant-centre belge qui les accompagnait, les a assurés de la pertinence de leur choix: ≪Mon successeur a la pointe de l’attaque de Bruges, ce sera lui, et personne d’autre ! ≫. Ils ont donc offert un million deux cent mille francs français (ndlr: 7,2 millions de francs belges ou 180.000 euros) pour s’assurer qu’il n’y aurait aucune surenchère sur moi. Par la même occasion, ils ont doublé mon salaire. A vingt-deux ans, je ne pouvais refuser pareille offre qui me permettait de gagner décemment ma vie en faisant ce que j’aimais le plus au monde : jouer au foot !
De toute façon, dès qu’il a pris connaissance de la proposition du FC Bruges, le président de Valenciennes m’a supplié d’accepter: il avait besoin de l’argent de mon transfert pour boucler son budget. J’ai donné mon accord sans état d’âme. La Belgique, c’était la porte à côté, même si la langue parlée était le flamand. Et puis, à l’époque, le championnat belge n’avait rien à envier au championnat francais. Pour couronner le tout, Bruges avait fini deuxième de son championnat et s’apprétait à disputer la coupe de l’UEFA. Des joueurs prestigieux y évoluaient, dont Jan Ceulemans, capitaine de l’équipe de Belgique, Jensen, le gardien de l’équipe du Danemark, Francky Van der Elst, Marc de Gryse...
Quand j'ai débarqué à Bruges, j'étais un petit Français inconnu qui n’avait rien prouvé a personne. A peine avais-je marqué seize buts en deuxième division, ce qui n’avait rien d’extraordinaire. J’ai pourtant été accueilli a bras ouverts. L’administration s’est pliée en quatre pour me trouver une belle maison a douze kilomètres de Bruges. Les joueurs ne m’ont jamais méprisé malgré mon très pauvre palmares. Ils m’ont même gratifié d’un surnom plutot sympa si l’on tient compte de tous ceux qui viendront par la suite ≪Jempi ≫. Et puis je suis tombé sous le charme de la Venise du Nord, avec ses canaux, son beffroi, sa cathédrale, ses remparts qui ceignent la ville et la rendent plus secrète, plus mystérieuse encore.
Le FC Bruges ne m’avait pas engagé pour être titulaire, mais pour pallier une éventuelle défaillance de son attaquant vedette, Willy Wellens. Bien leur en a pris : pendant la tournée d’après-saison au Sénégal, il s’est claqué aux adducteurs et a été indisponible pour plusieurs mois. Comme cela s’était produit a Valenciennes, j’ai pris sa place pour ne plus la quitter. Parfois, je me demande à quel point ces coincidences sont fortuites, je me demande aussi a quel niveau j’aurais joué si elles n’avaient pas eu lieu. J’arrive toujours a la même conclusion: tous les concours de circonstances qui ont jalonné ma vie n’ont fait qu’accélérer l’inéluctable. D’une manière ou d’une autre, j‘aurais joué au plus haut niveau. Mais je reconnais que j ‘ai eu la chance d’être a chaque fois ≪ the right man at the
right place at the right time≫.
La compétition a commencé par la coupe des Flandres ou j’ai marqué but sur but. Les trente cinque
mille spectateurs du stade de l’Olympia-Park ont tout de suite apprécié ma combativité. A l’epoque, je me battais comme un lion sur tous les ballons. J’avais des lacunes techniques, mais une telle rage de vaincre qu’on me pardonnait mes erreurs. Les casquettes et des echarpes Jempi se vendaient comme des petits pains. Les supporters me portaient aux nues.
Mais c’est aussi en Belgique que j ‘ai pris deux des quatre cartons rouges de ma carrière (les deux autres, en Italie et en Allemagne). Je fais partie de ces attaquants qui considèrent que le tacle est un geste d’attaque. Je mets la pression sur mon stoppeur tout le match, comme lui s’attache a me déstabiliser psychologiquement ou a me gêner physiquement. J’essaye de le pousser à bout en me moquant ouvertement de lui. Je suis ce qu’on appelle un ≪chambreur ≫.
Même si c’est regrettable de parler en ces termes, le terrain a quelque chose d’un ring. Il faut mettre K.O. son adversaire avec le ballon, mais aussi avec des procédés moins glorieux: insultes, crachats, coups de pied, coups de coude, pieds écrasés au moment de sauter sur les corners, bousculades, tirage de maillot. Le carton rouge que j’ai pris en Italie faisait suite a un coup de tête que j ‘avais mis a un défenseur de la Reggianna parce qu’il m’avait mis une main aux fesses ! C’est dire si tout est permis.
En fait, plutôt qu’un combat de boxe, un match de foot présente de nombreuses similitudes avec une pièce de théatre. Le stade est une scène, les joueurs des acteurs, l’arbitre un metteur en scène. Il y a unité de temps, de lieu et d’action, mais le spectacle a ses codes. Il faut des vainqueurs et des vaincus, de l’émotion et des altercations, des dribbles et des tacles, des coups de théatre et des coups bas. Dans cette logique théatrale ou la victoire prend le pas sur le plaisir, le stoppeur idéal est celui qui allie la puissance a la hargne. (...)
En Belgique, j’ai fait un départ un peu moins tonitruant en championnat qu’en coupe des Flandres. J’ai tire deux fois sur le poteau lors des deux premiers matchs, mais mon compteur est resté bloqué à zéro. Il a fallu un beau geste de Ceulemans pour que le déclic se produise. Il a passé en revue toute la défense adverse, a éliminé le gardien et m’a servi une balle de but sur un plateau alors qu’il pouvait aussi bien le marquer lui-même. Cet altruisme m’a fait chaud au coeur et m’a surtout remis dans le sens de la marche. A partir de ce jour-la, je n’ai plus arrêté de claquer.
L’ambiance dans l’équipe était inoubliable. Nous disposions d’une salle avec un bar toujours plein et un billard américain. Tous les jours, un joueur préparait le café, un autre prenait place derrière le bar. Après chaque match, quel que soit le résultat, nous nous retrouvions entre joueurs pour écluser de la bière a n’en plus finir. Certains buvaient jusqu’à quinze demis dans la soirée, mais — miracle ! — ils étaient frais et dispos a l’entraînement huit heures plus tard. Moi, je n’ai jamais su boire. Deux bières, et je suis fatigué. J’ai les jambes flageolantes, les paupières lourdes.
Ma première cuite date justement de Bruges. C’était à Moscou. On avait joué et perdu contre le Spartak. L’hôtel Cosmos était un de ces grands hôtels destinés à la clientèle européenne très argentée. Il servait de vitrine au régime communiste, mais l’éclat du hall et le faste déployé dans les couloirs cachaient mal la misère galopante dans les rues de la capitale. Dans la discothèque installée dans les sous-sols, j’avais bu deux vodkas d’affilée. Je n’avais pas eu à attendre longtemps: tout avait commencé à tourner dangereusement. Les deux grands joueurs noirs du club m’avaient retrouvé la tête dans le lavabo ! Ils m’avaient soulevé par les épaules, porté dans ma chambre comme deux videurs et mis sous la douche. Aujourd’hui encore, je n’ai aucun souvenir de la visite de la Place Rouge que nous avons faite le lendemain.
A Bruges, la fraternité entre les joueurs n’était pas feinte, et les résultats suivaient fort logiquement. Pour le club, la saison 1985-86 a été un cru tout a fait exceptionnel. Nous avons été au coude à coude avec anderlecht toute la saison. A la fin du championnat, nous étions à égalité parfaite: même nombre de victoires, de matchs nuls et de défaites — et la fédération ne tenait pas compte du goal average pour désigner le champion de Belgique. Aussi, pour nous départager, nous avons été obligés de faire la finale du championnat en matchs allers-retours. Nous avons perdu en raison des buts inscrits a l’extérieur : l-1 là-bas, 2-2 chez nous. Ceulemans a eu la balle de match a cinq minutes de la fin, mais il a tire sur le poteau. Nos deux équipes étaient si proches l’une de l’autre que lors de nos quatre confrontations dans l’année, il y a eu 0-0, 1-1, 2-2 et 3-3. Malgré cet accroc en championnat, nous n’avons pas boudé notre plaisir. Quinze jours plus tôt, nous avions gagné la Coupe de Belgique dans ce qui était le derby de l’année contre nos frêres ennemis du Cercle de Bruges.
Plus que tout autre, j’ai bénéficié de la réussite de mon club. L’argent n’a plus manqué dans notre foyer et l’ordinaire n’a fait que s’améliorer. Je me suis même offert ma première voiture: une Renault 18. J’ai marqué aussi vingt et un buts en championnat, huit en Coupe de Belgique et cinq en UEFA — dont un hat-trick contre Boavista qui m’a fait connaître du public français et surtout du sélectionneur national. Antenne 2 s’est déplacé dès le mois d’octobre pour me consacrer un petit reportage: la France découvrait soudain que l’un de ses représentants évoluait dans un championnat étranger, y réussissait et ne s’appelait pas Platini !
A la réflexion, j’ai fait le parcours inverse de tout le monde : je suis parti à l’étranger pour me faire un nom, alors que tous ceux qui y allaient s’étaient déjà forgé une réputation dans l’Hexagone et la monnayaient a l’étranger. (...)
Dès le début de l’année 1986, Monaco a dépêché Henri Biancheri à Bruges pour me faire signer un contrat de non-sollicitation. (...) Sa seule erreur a été de ne pas s’adresser aux dirigeants du FC Bruges qui n’ont pas apprécié d’être ainsi snobés. En mai, l’Olympique Marseille m’a contacté par l’entremise de Michel Hidalgo. Il m’a simplement demandé si j’étais disposé à venir jouer sur la Canebière et je n’ai pas dit non. Bemard Tapie m’a appelé un mois plus tard. Je ne le connaissais pas du tout. A peine avais-je entendu parler de lui dans les médias, mais j’étais curieux et impatient de savoir ce qu’il avait a me dire. Il a su se montrer convaincant : ≪Jean-Pierre, je viens de racheter
l’OM. J’ai besoin de toi. Je double ton salaire.≫. Dans la foulée, il s’est engagé à aplanir les difficultés nées de mon contrat signe avec Monaco. Son ton de voix et son attitude de gagneur m’ont plu: je lui ai confirmé ma venue à l’OM, même si le club ne disputait pas de compétition européenne l’année suivante. (...)
En même temps, j'ai eu tout de suite le sentiment qu’il n’y connaissait rien en foot — même si, deux ou trois ans plus tard, ce sport n’aurait plus de secrets pour lui. Mais il avait déjà cette remarquable force de persuasion qui faisait sa singularité. Très vite, il avait trouvé un terrain d’entente avec les dirigeants brugeois sur une indemnité de transfert qui avoisinait douze millions de francs français (ndlr: 72 millions de francs belges ou 1,8 millions d'euros). (...)"
---
ClubKids Vlogger Maixent Cuvelier: https://www.youtube.com/channel/UCr4xyj ... DocKe8xPrw
Re: Ex-spelers en trainers
merci spincity!
prachtige post!
prachtige post!
"Just because you are offended, doesn't mean you are right."
Re: Ex-spelers en trainers
Zalige post idd!
"Don’t waste your time looking back. You’re not going that way."
— Ragnar Lothbrok, Vikings
— Ragnar Lothbrok, Vikings