GILLES D. - DE OEFENMATCHEN
Zelf kan ik er maar van dromen, en algemeen genomen is het een luxe die weinigen genieten. Vier weken vakantie. Vier. Het moet van m’n studententijd geleden zijn dat ik nog een aaneenschakeling van vier weken zorgenvrij leven gekend heb. Na vier weken begon toen de voorbereiding op de tweede zit immers alweer. Soms zelfs reeds na twee weken, maar daarover ga ik hier niet verder uitweiden. Neen, de heren voetballers mogen écht niet klagen over hun verlofperiode, waarbij ze ons steevast jaloers maken met Instagram foto’s en stories, liggend aan het zwembad van de exclusievere Ibiza poolclub, met hun van – al dan niet natuurlijke – D-Cup voorziene WAG’s. En toch … .
Toch heb ik jaarlijks het gevoel dat dit tussenseizoen zo ongelooflijk snel voorbij vliegt. Net nu m’n vriendin het opnieuw gewoon is om een ‘ja’ te horen op de vraag of ik op zondag vrij ben, knallen de sportkranten en Club TV’s van deze wereld het nieuwe seizoen alweer helemaal op gang. Beelden van de eerste trainingen, binnenvallen op de kamer bij de spelers op het oefenkamp, interviews met de nieuwe trainer, van fora overgenomen geruchten over nakende transfers en weetjes over de pas getransfereerde nieuwe spelers. En uiteraard niet te vergeten: de planning van de oefenmatchen, wat voor mij gelijk staat met het eerste schooldag moment voor de voetbalsupporter.
Ja, ik hou wel van die periode die me steevast doet denken aan het 1 september-gevoel van toen we nog naar school gingen. Je hebt elkaar een tijd lang niet gezien door de vakantie, maar vandaag hervat alles weer. Zie je die bekende koppen terug en besef je dat je je opnieuw mag opmaken voor een jaar vol belevenissen waarover je soms nog heel lang kan navertellen. In die optiek is een voetbalseizoen uiteraard iets leuker om te hervatten dan de schoolperiode van weleer, maar toch zijn de gelijkenissen legio. De hervatting, het opnieuw afspreken met de maten om er samen naartoe te rijden. Terug die praatjes voor aanvang en tijdens de pauze van het serieuzere werk. Opnieuw de geuren opsnuiven die gepaard gaan met de plaats. Muffe klaslokalen en doordringende geuren uit de schoolkeuken, maakten plaats voor de geur van vers gemaaid gras en sigarettenrook op het voetbaltoneel.
Er valt onmiddellijk ook reeds een zekere spanning waar te nemen. Nog niet goed wetend wat het komende jaar allemaal zal brengen. Hoogstwaarschijnlijk zijn er enkele nieuwe jongens in de klas, anderen die ons dan weer zullen verlaten wegens verhuis naar andere scholen of verder nog, andere landen. Dit jaar wordt het zelfs nóg spannender, want voor het eerst sinds lang staat er ook een nieuwe leraar voor de klas. Benieuwd dus, nog niet goed wetend waar hij naartoe zal willen, hoe hij de leerstof zal overbrengen, welke stijl hij zal hanteren, hoe streng hij zal zijn.
En toch vond ik die eerste september zo’n leuke dag. Alles verloopt immers nog in een zeer ontspannen sfeertje. Die eerste schooldag stond, net als de oefenmatchen, gekend als een rustige aanloop naar meer. Er zit nog geen druk op de ketel. Het is een aftasten op alle vlakken. Nog geen ergernissen en iedereen komt nog goed overeen. De jongens die ons verlaten hebben zullen uiteraard gemist worden, maar we gaan er hoopvol van uit dat we evenveel plezier zullen beleven met de nieuwe jongens in de klas. Planningen worden reeds gemaakt, maar liefst ook nog niet teveel in detail. Want die eerste september, dat is toch zo een beetje de uitloper van de vakantie, niet?
In uw achterhoofd echter weerklinkt steeds luider dat stemmetje. Dat stemmetje dat u de keiharde waarheid influistert en u eraan herinnert dat de vakantie toch wel onherroepelijk voorbij is. Straks ligt er immers weer serieus werk op de plank, straks volgen er weer taken, volgen er weer serieuze tests. En dan zullen we er opnieuw moeten staan. Dan zal er weer resultaat moeten gehaald worden. Maar daar moeten we op vandaag nog niet aan denken, toch?
Ach, wat hield ik van die eerste september. Wat hou ik van die oefenmatchen.
MEER BLOGS OP
BLUEARMY.BE
